Eind december: Een goede tijd om mijn gedachten op een rijtje te zetten.Het laatste concert van het jaar zit er op. Een geweldig leuk Amstel Quartet concert met Dominee Gremdaat in Heerenveen. Ook achter de rug: een aantal spannende recitals met mijn goede vriend Hans Eijsackers aan de piano waar ik erg blij mee was.
Ties Mellema over écht luisteren en meer...
Ik kan tevreden terugkijken op december en eigenlijk op het hele begin van het seizoen. Het was zwaar maar gaf me veel voldoening. Vooral de laatste concerten met Hans in de Nieuwe Liefde, Hengelo en Nieuwkoop. Dat waren de concerten waar ik het allemaal voor doe, waar ik genoeg energie voor een jaar uit haal. Alles viel op zijn plek. Niet dat alles ging zoals gepland. Helemaal niet zelfs! Er kwam een soort vrijheid bij die eigenlijk niet te beschrijven is… Ik heb de laatste weken gestudeerd op luisteren, écht luisteren. En dat is nog moeilijk. Ik heb geprobeerd mijn eigen publiek te zijn. Dat is moeilijk met een blaasinstrument omdat er zoveel geluid binnenkort via botgeleiding door de tanden. Maar als ik heel langzaam speel en écht luister merk ik dat mijn lichaam zich aanpast. Mijn fysiek wordt rustiger, evenwichter en intuitiever. Alleen maar luisteren, ongelooflijk dat dat zoveel gevlogen heeft voor de uitvoering. Een belangrijk aspect hierbij is dat ik mezelf ook train niet te oordelen, ten goede of ten slechte. Ik merk dat veel leerlingen op het conservatorium tijdens hun studie zichzelf trainen om tijdens het spelen te luisteren naar wat er beter kan, of, in mindere mate, te luisteren naar wat er goed gaat. Als je dit doet dan ga je dat ook doen op het podium, en dat wil je eigenlijk niet. Er is altijd wel iets wat mis gaat het podium, maar als je echt leert luisteren, zoals je naar een concert luistert en je laat meevoeren zal je merken dat er meer dingen goed gaan. Rieten worden minder belangrijk, akoestiek doet minder ter zake. het is een wonderlijk proces.
Maar wat was er eerder, de kip of….?
Sinds september heb ik een hobby. Mijn vriendin noemt het soms een obsessie. Ik zoek al sinds 1995 (toen ik begon te studeren aan het conservatorium van Amsterdam) een hobby. Het is fotografie, of liever, lomography geworden. Ik loop sinds september altijd met een camera op zak (ik heb er inmiddels verschillende, elk met een eigen karakter) en ben veel meer aan het kijken en 'framen'. ik merk dat het veel met me doet. Ik weet al veel over zaken als compositie en balans maar ben sinds mijn negende vooral auditief ingesteld. Er gaat nu een hele andere wereld voor me open. Hierboven vertelde ik eigenlijk over afstand nemen. Afstand nemen van iets wat je zo dierbaar is, waar ik zelfs mijn vak van heb gemaakt. Het is een proces waar ik al een paar jaar mee bezig ben. Lomography is een belangrijke stap in deze ontwikkeling. De eerste stap was natuurlijk de geboorte van mijn zoon.
Later meer over lomography.
