Wat een weekend! Drie concerten, en alle drie uniek en spannend.
Wat een weekend! Drie concerten, en alle drie uniek en spannend.
Zaterdag 14 januari hadden we de CD presentatie met het Amstel Quartet van onze nieuwe CD 'Amstel Tracks NOW'. Een vervolg op onze hit CD 'Amstel Tracks'. Een CD met een selectie stukken waarvan het publiek altijd vraagt, na afloop van een concert, of we die hebben opgenomen. Wij kiezen uit de publiekslievelingen onze eigen favorieten die voor of door ons zijn gemaakt. Het resultaat: 'Amstel Tracks NOW'. De formule bleek een van onze sterkste concepten, terwijl het eigenlijk nauwelijks een concept is. Het is een allegaartje van stijlen, componisten en smaken. Maar de smaak van ons publiek, gecombineerd met die van ons is bindmiddel genoeg. De CD is een eenheid geworden waar we erg trots op zijn.
De dag erna, zondag 15, speelde ik met André Heuvelman (trompet) en Wilmar de Visser (contrabas) in het Zonnehuis in Amsterdam Noord. Ten eerste, wat een locatie! Een geweldig Amsterdamse school theater, met een 70's inrichting en lijst om het podium heen. De mensen die achter de bar staan lijken regelrecht te zijn overgekomen uit de jaren '50-'60 inclusief bijbehorende snorren en heerlijk Amsterdams accent. Ik had nog nooit met André samengespeeld in een kleine bezetting. We begonnen met een improvisatie over een liggende kwint van Wilmar. André en ik experimenteren beiden nogal met allerlei elektronica, maar bovenal is onze overeenkomst een muzikale. We zijn beiden klassiek geschoold en het leeuwendeel van ons werk bestaat ook uit klassieke concerten, maar we zijn beiden gek op improviseren en grenzen verkennen. Het zat er in dat we een keer met elkaar gingen samenspelen. Zondag was die keer. En het was te gek. Andre is een bijzonder inspirerende artiest. Iemand die zich overgeeft tijdens het spelen, maar ook iemand die, zoals hij het zelf zegt, niet vast wil zitten aan zijn muziek. Hij wil vrij zijn. En dat is iets waar ik ook naar op zoek ben, waar waarschijnlijk iedere kunstenaar naar op zoek is.
Klap op de vuurpijl was mijn concert in het Bimhuis met de Konrad Koselleck Big Band. Konrad ken ik van mijn studie aan het Conservatorium van Amsterdam, maar ik ontmoette hem pas weer in Café Cook in de Baarsjes een paar jaar geleden waar we allebei in de buurt wonen. Een paar maanden geleden vatte hij het plan op om een concert in het Bimhuis te programmeren met zijn big band en gastsolisten die hij kent van Café Cook. Dat werden Anne Chris (zang), Mehmet Polat (Ud), Peter Brunt (viool) en ik. Voor mij jad Konrad het wildste plan ooit in gedachten: een bewerking van het hele (!) pianoconcert voor de linkerhand van Ravel voor baritonsaxofoon (de pianopartij!) en big band (het orkest). Ik ontving de partij enkele weken voor het concert en ik realiseerde me dat ik mijn agenda tot het concert drastisch moest omgooien. Het was een partij waar ik weer even de grenzen van mijn instrument moest vinden en waar mogelijk, oprekken. Uiteindelijk was het een van de gaafste concerten die ik de laatste tijd heb gegeven. Veel dingen kwamen samen tijdens dit concert. Mijn eigen achtergrond, de klassieke muziek, en zeker het pianoconcert van Ravel, mijn intense liefde voor de jazz en in het bijzonder, het Bimhuis als podium. Het Bimhuis is eigenlijk mijn ideale podium. De sfeer is los, maar roept toch respect op.
Drie concerten in 1 weekend die ik nooit zal vergeten. Maar ook, drie concerten die ik (gedeeltelijk) zelf heb mogen invullen. Dat gegeven maakt concerten voor mij bijzonder. Als ik weet dat de musici op het podium zelf hebben gekozen voor deze muziek en de balans in het programma. Dat is een vrijheid die musici niet zo vaak krijgen. Meestal heeft de programmeur bepaalde wensen, die geheel legitiem zijn, waar je als musicus rekening mee moet houden. En dat is niet erg, dat is vaak erg leuk, omdat je dan ideeën krijgt die je anders niet zou krijgen. Maar het is toch wel iets heel bijzonders om je eigen concert samen te mogen stellen.
Van de KAM krijgen Bram van Sambeek en ik die kans. Wij mogen een concert samenstellen in de serie 'Solo Bach' in seizoen 2012-13.
Een saxofonist en fagottist die als ze Bach willen spelen per definitie moeten bewerken. Dat is nogal wat!
Bram en ik spraken een tijdje geleden af na wat heen en weer gemail om wat te brainstormen. Dat is uiteindelijk toch de beste manier, om elkaar in de ogen te kijken en elkaar aan te steken met enthousiasme en ideeën. Bram is iemand die ik al lang ken, en we hebben al wat dingen samen gedaan. We zitten vaak op één lijn en willen nooit 'zo maar' een concert geven. Het moet altijd iets persoonlijks worden. Zo is dit concert ook ons kindje geworden. Met elementen die we individueel nooit zouden hebben bedacht. Zo hebben we slagwerker Koen Plaetinck om ons te vergezellen (hij treedt 29 januari a.s. op in het Muziekgebouw aan 't IJ). We vonden dat we nog een instrument nodig hadden wat wél akkoorden en meerstemmigheid kon spelen maar niet in de eerste instantie geassocieerd zou worden. Koen profileert zich al geruime tijd met de muziek van Bach en zijn uitvoeringen geven blijk van creativiteit, authenticiteit en groot respect voor de meester. We konden ons niemand geschikter voorstellen dan Koen! Uiteindelijk gaan we niet alleen Bach in verschillende bezettingen spelen, maar ook improviseren en nieuw werk in premiere brengen dat is gebaseerd op muziek van Bach.
Komt dat zien en vooral horen zou ik zeggen!
