Great review, Ties Mellema/Hans Eijsackers in Eindhoven Dagblad (Dutch) in the Frits Philips Hall

News letter February 2012 now online "Great stuff coming up!"

Ties is looking for a large and good sounding living room with lots of wood to record his new CD 'Princepiration' with EnAccord and Wilmar de Visser, three days between 4-8 July. Please write me an email via the contactform on this website.

February, busy but more or less relaxed

I am priveleged!

I get to play so many different concerts in this time with so many great people. And lots of cartes blanches. I can pick my own repertoire, the form of the concert. And I am loving it.

In the mean time I am taking pictures with my lomography cameras.

What more could I want?

More photos on lomography.com

new album online

Our trip to Barcelona, December 2011, what a city!

Wat een weekend, blog voor de KAM

Wat een weekend! Drie concerten, en alle drie uniek en spannend.

Wat een weekend! Drie concerten, en alle drie uniek en spannend.

Zaterdag 14 januari hadden we de CD presentatie met het Amstel Quartet van onze nieuwe CD 'Amstel Tracks NOW'. Een vervolg op onze hit CD 'Amstel Tracks'. Een CD met een selectie stukken waarvan het publiek altijd vraagt, na afloop van een concert, of we die hebben opgenomen. Wij kiezen uit de publiekslievelingen onze eigen favorieten die voor of door ons zijn gemaakt. Het resultaat: 'Amstel Tracks NOW'. De formule bleek een van onze sterkste concepten, terwijl het eigenlijk nauwelijks een concept is. Het is een allegaartje van stijlen, componisten en smaken. Maar de smaak van ons publiek, gecombineerd met die van ons is bindmiddel genoeg. De CD is een eenheid geworden waar we erg trots op zijn.

 

De dag erna, zondag 15, speelde ik met André Heuvelman (trompet) en Wilmar de Visser (contrabas) in het Zonnehuis in Amsterdam Noord. Ten eerste, wat een locatie! Een geweldig Amsterdamse school theater, met een 70's inrichting en lijst om het podium heen. De mensen die achter de bar staan lijken regelrecht te zijn overgekomen uit de jaren '50-'60 inclusief bijbehorende snorren en heerlijk Amsterdams accent. Ik had nog nooit met André samengespeeld in een kleine bezetting. We begonnen met een improvisatie over een liggende kwint van Wilmar. André en ik experimenteren beiden nogal met allerlei elektronica, maar bovenal is onze overeenkomst een muzikale. We zijn beiden klassiek geschoold en het leeuwendeel van ons werk bestaat ook uit klassieke concerten, maar we zijn beiden gek op improviseren en grenzen verkennen. Het zat er in dat we een keer met elkaar gingen samenspelen. Zondag was die keer. En het was te gek. Andre is een bijzonder inspirerende artiest. Iemand die zich overgeeft tijdens het spelen, maar ook iemand die, zoals hij het zelf zegt, niet vast wil zitten aan zijn muziek. Hij wil vrij zijn. En dat is iets waar ik ook naar op zoek ben, waar waarschijnlijk iedere kunstenaar naar op zoek is.

Klap op de vuurpijl was mijn concert in het Bimhuis met de Konrad Koselleck Big Band. Konrad ken ik van mijn studie aan het Conservatorium van Amsterdam, maar ik ontmoette hem pas weer in Café Cook in de Baarsjes een paar jaar geleden waar we allebei in de buurt wonen. Een paar maanden geleden vatte hij het plan op om een concert in het Bimhuis te programmeren met zijn big band en gastsolisten die hij kent van Café Cook. Dat werden Anne Chris (zang), Mehmet Polat (Ud), Peter Brunt (viool) en ik. Voor mij jad Konrad het wildste plan ooit in gedachten: een bewerking van het hele (!) pianoconcert voor de linkerhand van Ravel voor baritonsaxofoon (de pianopartij!) en big band (het orkest). Ik ontving de partij enkele weken voor het concert en ik realiseerde me dat ik mijn agenda tot het concert drastisch moest omgooien. Het was een partij waar ik weer even de grenzen van mijn instrument moest vinden en waar mogelijk, oprekken. Uiteindelijk was het een van de gaafste concerten die ik de laatste tijd heb gegeven. Veel dingen kwamen samen tijdens dit concert. Mijn eigen achtergrond, de klassieke muziek, en zeker het pianoconcert van Ravel, mijn intense liefde voor de jazz en in het bijzonder, het Bimhuis als podium. Het Bimhuis is eigenlijk mijn ideale podium. De sfeer is los, maar roept toch respect op.

Drie concerten in 1 weekend die ik nooit zal vergeten. Maar ook, drie concerten die ik (gedeeltelijk) zelf heb mogen invullen. Dat gegeven maakt concerten voor mij bijzonder. Als ik weet dat de musici op het podium zelf hebben gekozen voor deze muziek en de balans in het programma. Dat is een vrijheid die musici niet zo vaak krijgen. Meestal heeft de programmeur bepaalde wensen, die geheel legitiem zijn, waar je als musicus rekening mee moet houden. En dat is niet erg, dat is vaak erg leuk, omdat je dan ideeën krijgt die je anders niet zou krijgen. Maar het is toch wel iets heel bijzonders om je eigen concert samen te mogen stellen.

 

Van de KAM krijgen Bram van Sambeek en ik die kans. Wij mogen een concert samenstellen in de serie 'Solo Bach' in seizoen 2012-13.

Een saxofonist en fagottist die als ze Bach willen spelen per definitie moeten bewerken. Dat is nogal wat!

Bram en ik spraken een tijdje geleden af na wat heen en weer gemail om wat te brainstormen. Dat is uiteindelijk toch de beste manier, om elkaar in de ogen te kijken en elkaar aan te steken met enthousiasme en ideeën. Bram is iemand die ik al lang ken, en we hebben al wat dingen samen gedaan. We zitten vaak op één lijn en willen nooit 'zo maar' een concert geven. Het moet altijd iets persoonlijks worden. Zo is dit concert ook ons kindje geworden. Met elementen die we individueel nooit zouden hebben bedacht. Zo hebben we slagwerker Koen Plaetinck om ons te vergezellen (hij treedt 29 januari a.s. op in het Muziekgebouw aan 't IJ). We vonden dat we nog een instrument nodig hadden wat wél akkoorden en meerstemmigheid kon spelen maar niet in de eerste instantie geassocieerd zou worden. Koen profileert zich al geruime tijd met de muziek van Bach en zijn uitvoeringen geven blijk van creativiteit, authenticiteit en groot respect voor de meester. We konden ons niemand geschikter voorstellen dan Koen! Uiteindelijk gaan we niet alleen Bach in verschillende bezettingen spelen, maar ook improviseren en nieuw werk in premiere brengen dat is gebaseerd op muziek van Bach.

 

Komt dat zien en vooral horen zou ik zeggen!

Blog voor KAM

Eind december: Een goede tijd om mijn gedachten op een rijtje te zetten.Het laatste concert van het jaar zit er op. Een geweldig leuk Amstel Quartet concert met Dominee Gremdaat in Heerenveen. Ook achter de rug: een aantal spannende recitals met mijn goede vriend Hans Eijsackers aan de piano waar ik erg blij mee was.

Ties Mellema over écht luisteren en meer...

Ik kan tevreden terugkijken op december en eigenlijk op het hele begin van het seizoen. Het was zwaar maar gaf me veel voldoening. Vooral de laatste concerten met Hans in de Nieuwe Liefde, Hengelo en Nieuwkoop. Dat waren de concerten waar ik het allemaal voor doe, waar ik genoeg energie voor een jaar uit haal. Alles viel op zijn plek. Niet dat alles ging zoals gepland. Helemaal niet zelfs! Er kwam een soort vrijheid bij die eigenlijk niet te beschrijven is… Ik heb de laatste weken gestudeerd op luisteren, écht luisteren. En dat is nog moeilijk. Ik heb geprobeerd mijn eigen publiek te zijn. Dat is moeilijk met een blaasinstrument omdat er zoveel geluid binnenkort via botgeleiding door de tanden. Maar als ik heel langzaam speel en écht luister merk ik dat mijn lichaam zich aanpast. Mijn fysiek wordt rustiger, evenwichter en intuitiever. Alleen maar luisteren, ongelooflijk dat dat zoveel gevlogen heeft voor de uitvoering. Een belangrijk aspect hierbij is dat ik mezelf ook train niet te oordelen, ten goede of ten slechte. Ik merk dat veel leerlingen op het conservatorium tijdens hun studie zichzelf trainen om tijdens het spelen te luisteren naar wat er beter kan, of, in mindere mate, te luisteren naar wat er goed gaat. Als je dit doet dan ga je dat ook doen op het podium, en dat wil je eigenlijk niet. Er is altijd wel iets wat mis gaat het podium, maar als je echt leert luisteren, zoals je naar een concert luistert en je laat meevoeren zal je merken dat er meer dingen goed gaan. Rieten worden minder belangrijk, akoestiek doet minder ter zake. het is een wonderlijk proces.

Maar wat was er eerder, de kip of….?

Sinds september heb ik een hobby. Mijn vriendin noemt het soms een obsessie. Ik zoek al sinds 1995 (toen ik begon te studeren aan het conservatorium van Amsterdam) een hobby. Het is fotografie, of liever, lomography geworden. Ik loop sinds september altijd met een camera op zak (ik heb er inmiddels verschillende, elk met een eigen karakter) en ben veel meer aan het kijken en 'framen'. ik merk dat het veel met me doet. Ik weet al veel over zaken als compositie en balans maar ben sinds mijn negende vooral auditief ingesteld. Er gaat nu een hele andere wereld voor me open. Hierboven vertelde ik eigenlijk over afstand nemen. Afstand nemen van iets wat je zo dierbaar is, waar ik zelfs mijn vak van heb gemaakt. Het is een proces waar ik al een paar jaar mee bezig ben. Lomography is een belangrijke stap in deze ontwikkeling. De eerste stap was natuurlijk de geboorte van mijn zoon.

Later meer over lomography.