Joel Meyerowitz, check eens een video van hem op youtube (bijv. https://www.youtube.com/watch?v=b1gICU1H78s enhttps://www.youtube.com/watch?v=5Qjym5uliDw). Een aanstekelijke en positieve persoonlijkheid.
Als je al niet gepassioneerd was over fotografie, dan word je het door hem zeker. Hij struint o.a. de straten van NY af, op zoek naar plaatjes. Het interessante aan deze man is niet alleen zijn niet aflatende positiviteit, maar ook zijn zoektocht en de fases die hij doormaakt(-e). Dit fotoboek bevat foto's tussen 1970-1980. Op het eerste oog zijn het 'normale' kiekjes, snapshots. Op het tweede oog eigenlijk ook. Dit album is ontoegankelijk, althans voor mij. Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden.
Laat ik eens een beetje verder kijken.In dit album exploreerde Meyerowitz het maken van foto's zonder centraal onderwerp. Hij liet het 'beslissende moment' even voor wat het was. Hij zocht naar nieuwe wegen, en deze reeks foto's is hier o.a. een gevolg van. Ook is het goed te weten dat Meyerowitz een pionier van de serieuze kleurenfotografie was. Waar iedereen nog zw-w schoot is Meyerowitz zijn carriere begonnen met kleur, om een simpele reden: wat we zien is kleur, dus moet ik het ook zo fotograferen.
Ook is belangrijk te weten dat Meyerowitz in dit boek experimenteerde met een niet-hierarchisch beeld: alle elementen in het beeld hebben dezelfde waarde. Eigenlijk maakt dat dit boek een vervolg op mijn vorige post over Eggleston, the Democratic Camera waarin Eggleston laat zien dat alles een onderwerp kan zijn. Meyerowitz creeerde hier bijna schilderachtige foto's mee, in die zin dat het vaak meer gaat om vlakverdeling, kleuren, etc.
Ik vind sommige foto's uit dit boek prachtig. Dat zijn nu net de foto's die toch wat 'traditioneler' van opzet zijn. Toch vind ik het moeilijker hier wat over te zeggen dan bij Eggleston.
Een paar foto's:
(note: helaas kon ik een heleboel foto's niet vinden op het internet en omdat ik de boel zelf niet wilde scannen, heb ik mijn favoriete beroemde foto's uit dit boek uitgekozen).
1. 1974, Los Angeles Airport, California
[url]http://prod-images.exhibit-e.com/www_houkgallery_com/e9687464.jpg[/url]
En nu kies ik toch voor een beeld waar een duidelijk onderwerp in zit, dat kijkt toch makkelijk :-) Het been, obviously. Maar wat zie ik verder? Het been wordt gespiegeld aan de rechteronderkant door de rand van het 'tafeltje' waar die kist op staat. Dit lijkt me een bus die passagiers van de rental company naar het vliegveld brengt, oid. Maar dit zie je toch niet vaak (ik heb heel vaak in zo;n bus gezeten): een vrouw achter het stuur, en zeker niet een mevrouw met zo'n mooi been. Ze stuurt achteloos met één hand. We zien linksboven nog net haar haar. Haar jas heeft ze over haar stoel gehangen. De auto met de vorm van de reserveband in de achterklep neemt ook behoorlijk wat aandacht.
Over de vorm: de foto lijkt achteloos genomen, en is dat waarschijnlijk ook. Meyerowitz is een levensgenieter voor dat hij een conceptueel fotograaf is. Ik vermoed dat hij dat been zag en het wilde combineren met de omgeving. En net als bij Eggleston voegt het feit dat we veel elementen in beeld zien die bij deze tijd horen, een zeer nostalgisch gevoel aan de foto toe. Ik denk aan James Bond bijv. Wat ik kanp vind is dat de aandacht gelijk naar dat been gaat. Wat dat betreft is Meyerowitz' opzet betreft een hierarchieloze foto volledig mislukt. Het licht, de lijnen, ze wijzen er allemaal naartoe.
2. 1975, New York City
http://25.media.tumblr.com/tumblr_mcv7uiuBKq1r146zvo1_1280.jpg
Dit is een van de beste plaatjes uit dit boek. En het behoeft nauwelijks uitleg waarom. Meyerowitz zelf zei zoiets als dat dit soort shots maar weinig voorkomt. Er zat heel eventjes een engeltje op zijn schouder.
Twee paren, dezelfde jassen, en kijk goed, de foto bevat maar weinig kleur, zw-w en de kleur van de jassen die gespiegeld wordt in de gebouwen tegenover. Maar er is meer spiegeling: de schaduwen op de ruggen van het rechterpaar. De rook geeft een welhaast surrealistische atmosfeer. In de rook links zien we nog net een figuur lopen en helemaal links een schouder van een persoon. Deze foto is een meesterwerk. En wederom een foto die niet overeenkomst met Meyerowitz' concept over de anti-hierarchische foto.
3. 1975 New York City
http://static.guim.co.uk/sys-images/Arts/Arts_/Pictures/2009/6/4/1244105409981/Joel-Meyerowitz-005.jpg
Deze foto postte ik al eerder. Maar nu in zijn context. Ook dit is een iconische foto. En wel degelijk een typische uiting van het ontbreken van hierarchie in de foto. Er is niet 1 duidelijk onderwerp. Er is heel veel te zien en we zien een aantal lagen. De foto is genomen tijdens het gouden uurtje, dat is duidelijk. Prachtige schaduwen en zacht goud aandoend licht. De rode jurk trekt veel aandacht. Bij nadere beschouwing zie ik dat ze handschoenen draagt. Waarom eigenlijk? Het lijkt een zachte dag te zijn, de rest van de mensen draagt lichte kleding. En als we het dan toch over handen hebben: de handen in deze foto zijn bijna een soort spel. Kijk eens naar wat ze doen, vasthouden, en welke handen je niet ziet.
Ik denk dat ik deze foto onbewust zag toen ik zelf deze foto nam:
[url]http://25.media.tumblr.com/e1f6b097b940be7d12d6ad924e0ec7f6/tumblr_mnddivlFTm1ss4bfxo1_1280.jpg[/url]
De straathoek zorgt voor een soort kader en is bijna een onderwerp op zich. Het licht en de kleuren bij Meyerowitz zorgen voor een extra dimensie. En de onderwerpen ervoor vliegen alle kanten op, je blijft kijken naar wat er gebeurt. Meyerowitz wilde de energie van de straat uitbeelden, en dat is in deze foto erg goed gelukt, naar mijn mening.
4. 1976, New York City
http://streetreverbmagazine.com/files/2011/02/02.jpg
Dit beeld is een symbool geworden van de stijl van Meyerowitz in deze periode. Wederom een snapshot, ogenschijnlijk. Maar probeer het maar eens! Probeer maar eens een foto te maken die zoveel energie herbergt, zoveel actie, onderwerpen, kleuren... Dit heeft weinig meer met het beslissende moment te maken. Dit drukt zoveel levensvreugde, energie en vooral verwondering uit... Verwondering vind ik één van de belangrijkste eigenschappen van kunstenaars en liefhebbers. De eigenschap om voortdurend naar de wereld te kijken en je te verwonderen over wat je ziet en meemaakt. Let eens op de man iets rechts van het midden boven de twee handen die iets uitwisselen. En dan zou dit geen decisive moment zijn? Elke centimeter van het beeld gevuld met energie. Een waanzinnig virtuoze foto.
5. 1977, St. Louis
http://image2.evene.fr/img/galerie/1-13167-G4108.jpg
Van deze foto vond ik geen grotere vinden online. Deze foto hoort bij de vorige wat mij betreft. Maar dan zonder mensen.
Deze foto ontroert me. Theresa icm de kerk links midden in beeld geeft een bijna bijbels tintje. Desolaatheid, het is bijna een verlaten filmset.
De hele linke derde verticaal van het beeld is een foto op zich. Eigenlijk is het beeld onderverdeeld in drie, een soort drieluik. De linkerkant is duidelijk. En de straat rechts scheidt het rechtergedeelte. Het hoge gebouw en de rode gebouwen. In alle drie de gedeeltes zien we iets roods, links 'Linde', midden 'Fire Alarm' en rechts de gebouwen.
En kijk nog eens goed, voor zo ver ik kan zien geen mens in beeld.
Check ook eens "Cape Light": dat is een prachtig boek van dezelfde fotograaf: foto's genomen met een ouderwetse (19de eeuws!) groot formaat camera, geladen met moderne kleurenfilm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten