Foto: Ties Mellema, tekst: Artie Groenendaal:
De echte Plasticman
Al maanden ben ik op zoek naar de superheld Plasticman, hij schijnt echt te bestaan, misschien aan ’t eind van deze laan? In de ban van de Plasticman, camera in de aanslag, van straat naar straat, maar iedere keer net te laat.
Tromgeroffel klinkt op het plein, zou het ‘m dan echt zijn? Wat een opwinding iedereen praat, eindelijk Plasticman op de gevoelige plaat.
Foto: Artie Groenendaal, tekst: Ties Mellema:
Ik vind het heerlijk om in de tram te zitten. Vroeger vond ik het niks. Het duurt zo veel langer dan fietsen. Daar was ik vroeger veel te onrustig voor. Met 20 afspraken op een dag. Misschien hoort dat wel bij het ouder worden, dat je soms wat meer tijd voor dingen wilt nemen. In de tram heb ik even wat ik-tijd. Als ik treinreis kan ik werken, maar in de tram gaat dat niet. Ik kan hooguit een beetje lezen. Maar meestal kijk ik om me heen, naar buiten, de mensen in en om de tram, de stad. Ik hoef niets in de tram
De vrouw op de foto is in gedachten verzonken, ze heeft haar ogen dicht. Ze ziet de drukte op het Koningsplein niet. Ze zit in haar eigen wereld. Ze ziet er rustig uit. Bijna mediterend. Ik deed mijn hand voor mijn mond zoals de vrouw in de foto. Als ik echt rustig zou zijn zou ik dat niet doen, dan zouden mijn handen op mijn schoot liggen. Deze vrouw wil zich afzonderen van de mensen om zich heen. De hand creëert een barrière tussen haar en haar omgeving. Misschien vindt zij reizen met de tram helemaal niet zo lekker. Misschien voelt ze zich opgesloten en doet ze alsof ze ergens op haar 'special place’ zit met haar ogen dicht.
De tram ís mijn special place.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten