Eén week na mijn Nederlandse Muziekprijs examen
Vorige week woensdag speelde ik in het Bethanienklooster mijn Nederlandse Muziekprijs examen. Ik ben geslaagd. Dat wil zeggen dat ik op 14 november tijdens een soloconcert met het Brabants Orkest de Nederlandse Muziekprijs in ontvangst zal mogen nemen van de minister van OC&W. Een big deal dus. En dat is het ook geweest voor me de afgelopen jaren.
Zo is het gegaan. In 2002 studeerde ik af aan het Conservatorium van Amsterdam. Daarna heb ik een jaar gefreewheeld; met mijn kwartet gespeeld, concoursen gewonnen, solorecitals gegeven, etc. Tot Arno Bornkamp, mijn voormalig docent een keer naar me toe kwam op de Dag van de Kamermuziek in Vredenburg. Hij vroeg me hoe het ging, wat mijn plannen waren en vertelde me uiteindelijk dat hij een toekomst voor me voorzag die niet alleen uit kwartetspelen bestond (ik gaf toen nog geen les aan het Fontys Conservatorium). Arno raadde me aan te gaan auditeren voor het Nederlandse Muziekprijs traject. Wat ik uiteindelijk in 2005 deed. Ik speelde toen in de concertserie 'Het Debuut' met mijn goede vriend Wijnand Van Klaveren en heb al deze concerten opgenomen en de beste naar de commissie gestuurd. Die eerste ronde kwam ik door en ik mocht live auditeren in Amsterdam. Een zware auditie. Ik was al een tijdje niet meer gewend in een auditiesfeer te spelen. Het commentaar van de commissie was dat meer moest communiceren met mijn publiek. Dat klopte ook wel op dat moment; ik had een cirkeltje om me heen getrokken en besloten me niets aan te trekken van de commissie in de zaal en alleen voor mezelf en Wijnand te spelen, zoals mijn vader me vroeger aanraadde als ik nerveus voor concoursen. Deze auditie was in 2006. Over het gehele traject heb ik dus precies 4 jaar gedaan. De Nederlandse Muziekprijs is een mogelijkheid tot extra verdieping na je conservatorium Ik kreeg budget om mijn eigen studieplannen te verwezenlijken, in overleg met mijn mentor John Floore. De toenmalige voorzitter van de commissie, Huub van Dael, had bedacht mij twee mentoren toe te wijzen, de andere was Anner Bijlsma. Een meesterzet bleek, waar ik Huub nog steeds dankbaar voor ben. De lessen bij Anner hebben mijn ontwikkeling als artiest een nieuwe impuls gegeven. Loslaten van wat ik heb geleerd op het conservatorium was eigenlijk het devies. Over loslaten gesproken: De andere zeer bepalende persoon in mijn traject was Kenny Werner. Ik reisde in 2008 naar New York om een week lang een privé workshop 'Effortless Mastery' te volgen bij hem thuis. (muzikanten lezers: lees dit boek!). Deze cursus heeft mijn basisvorming als artiest eigenlijk afgemaakt, op een heleboel vlakken. Misschien dat ik daar later nog eens over blog.
Nu zit ik mijn hotelkamer in Wenatchee, Washington, op tour met mijn kwartet. Na een persoonlijk traject vanaf 2003, toen ik mijn gesprek had met Arno heb ik na bijna 7 jaar de Nederlandse Muziekprijs binnengehaald. Ik besef het nog niet zo goed, denk ik. Het leven ging gelijk door. De dag na mijn examen heb ik heerlijk doorgebracht met mijn vriendin in zoon (in de tussentijd was ik ook nog vader geworden!), en de dagen daarna heb ik overdag kwartet gespeeld, om gisteren te vertrekken voor een tour van twee weken.
De Nederlandse Muziekprijs is de hoogste prijs die een Nederlands musicus kan behalen. En dat is me gelukt. Dat is nogal wat. En nu? Het eerst maar eens goed tot me laten doordringen dat ik nu écht klaar ben met mijn opleiding. Ik blijf me ontwikkelen natuurlijk, maar studeren aan een 'instituut' is nu klaar. Ik hoop in een iets comfortabeler 'zone' te komen, dat ik me wat vrijer ga voelen, en me niet meer zo hoef te bewijzen. Alhoewel ik daar deze prijs eigenlijk niet voor nodig zou moeten hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten