Op het conservatorium ben ik doodgegooid met de boodschap dat we zakelijker moesten denken, meer aan promotie moesten doen, onszelf actief moeten aanbieden aan podia, etc. De net nieuwe Kamervraag had als meest waardevolle advies voor beginnende kamermuziekensembles: doe zoals het Nederlands Blazers Ensemble. De boodschap was duidelijk: de musicus van de toekomst moesten zich buiten het spelen van de noten actiever bezig houden met de eerder genoemde randzaken. De podia zelf willen graag persoonlijk contact met de musici en bijvoorbeeld unieke programma's voor hun serie samenstellen in samenspraak met de artiesten.
Ik ben nu 34 en kan de balans opmaken zoals ik die nu zie. Allereerst de positieve gevolgen van bovenstaande. Inderdaad, mijn generatie is erg actief, ze regelen meer zelf, ze brengen eigen beheer CD's uit, regelen concerten zelf, doen hun eigen promotie en zijn hun eigen manager. Ze hebben hun lot in eigen handen.
Maar is dit van harte? De meeste collega's die ik spreek willen erg graag iemand hebben die dit voor ze doet. We zien het als een noodzakelijk kwaad dat we het allemaal zelf moeten doen. Studeren schiet er vaak bij in of het gebeurt te gehaast. Als er iets is wat mist op een conservatorium, is het niet zozeer kennis van de zakelijk kant maar hulp met het beantwoorden van de vraag: “Hoe breng je als musicus de dag door?”. Op het conservatorium heb ik lange dagen gemaakt uren saxofoonstudie. Tussendoor deed ik wat solfège, speelde ik een beetje piano, ging naar theorielessen, maar mijn core-business was saxofoonspelen. Het is mij vrij laat duidelijk geworden dat ik, net als bij 'reguliere' studies, bij mijn afstuderen het vak had geleerd. Ik kon saxofoonspelen, ik was musicus geworden. Ik heb te lang doorgelopen (eigenlijk ook al op het conservatorium) met het idee dat ik uren moest maken, alleen om de uren te maken, niet om het te leren. Ik hoorde wel eens van mensen die 8 of 9 uren per dag oefenden. Dat wilde ik ook, maar dat haalde ik eigenlijk nooit. Zelfs toen ik van het conservatorium af was voelde ik nog de plicht om elke dag zoveel mogelijk uren te maken. Nu pas ben ik steeds meer aan het leren dat ik studeer om iets te kunnen, een stuk onder de knie te krijgen, een loopje te leren, een frasering te bedenken (wat trouwens ook heel goed zonder sax in mijn handen kan), etcetera. En natuurlijk, daar ben ik nooit klaar mee. Maar ik weet tegenwoordig beter wat nodig is en waar mijn grenzen liggen. Soms maak ik behoorlijk wat uren, en soms is het nuttiger om naar de film te gaan, of mijn website te updaten. En ik had dat eigenlijk wel wat eerder willen leren. En hier ik eigenlijk nooit iemand over. De standaarden op het conservatorium lijken algemeen te zijn. Dat doen de studenten grotendeels zichzelf en elkaar aan, maar het zou heel mooi zijn als het conservatorium een manier vindt om de studenten te helpen met de vraag hoe het musiceervak er voor hem/haar persoonlijk zou kunnen uitzien. En dan denk ik eigenlijk dat een heleboel mensen nogal wat tijd gaan overhouden voor andere dingen, zoals bijvoorbeeld het ontdekken van de zakelijke kant van ons vak. En misschien nog wel belangrijker, het zou een hele stress en schuldgevoel schelen. Zoals ik al zei, musici zijn nooit klaar met het schaven aan de noten, maar je kan dat op heel erg veel verschillende manieren doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten