maandag 12 oktober 2015

Mensen zijn gaaf

In de Correspondent verscheen een tijdje geleden dit artikel:

https://decorrespondent.nl/3430/Zet-je-schrap-voor-het-gevaarlijkste-idee-ooit-de-meeste-mensen-deugen/450648855580-14ca88ee

Over Peter Aleksejevitsj Kropotkin:

(foto: de Correspondent)

De strekking is dat Kropotkin geloofde dat alle mensen goed zijn. In een tijd dat Darwin met zijn evolutietheorie kwam was dat een idee dat lijnrecht in ging tegen de tijdsgeest. En ook nu gaan links en rechts er van uit dat de mens in wezen niet te vertrouwen is. Nou ja, lees het artikel en zijn boeken als je er meer over wilt lezen.

Toen ik kanker kreeg en met mijn chemo begon kreeg ik zoveel berichtjes, bloemen, kaartjes, aanbiedingen om te koken, etc. Het was ongelooflijk. Iedereen was zo geëmotioneerd door het nieuws. Meer nog dan ikzelf leek het soms wel. Mensen die ik soms maar zijdelings kende kwamen langs en waren zichtbaar aangedaan. Ik heb een hele andere kant van mijn kennissen- en vriendenkring leren kennen door mijn kanker. Iedereen is zo begaan met me.

Aan de ene kant is het wel gek dat ik hiervoor kanker moet krijgen, aan de andere kant is het ook wel voorstelbaar. Het leven gaat voor veel mensen (inclusief mezelf) als een sneltrein aan me voorbij. Door de kanker en vooral de chemo moet ik pas op de plaats maken. Een seizoen lang. Als je hoort dat iemand in je buurt, op deze leeftijd!, kanker heeft, stop je even met alles wat je doet. Het behoort kennelijk tot de mogelijkheden dat je lekker bezig bent, je leven aan de gang is, en dat dan dit gebeurt. Het is vooral lullig voor mij, maar het doet je even beseffen dat alles kwetsbaar is.

Maar dat is het niet alleen. De mensen om me heen zijn écht met me begaan, en zijn zich veelal rotgeschrokken. Er is meer aan de hand. Iets onverklaarbaars, échte empathie. Opeens valt er een hoop onzin om me heen weg. Soms heb ik het gevoel dat menselijke relaties draaien om, of in ieder geval gedeeltelijk zijn gebaseerd op, geven en nemen, maar dat is nu weg. Ik kan niets tot weinig geven op dit moment. En toch geven mensen mij heel veel. Ze willen wandelingen met me maken, sturen me bloemen, kaartjes, CD's, bellen me. Zonder iets terug te verwachten.

Als er nou iets is wat ik over wil houden aan deze tijd, dan is het in ieder geval dit.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten