Update: three chemo's, now what?

Dearest friends,

I've gotten some comments from friends that I haven't written on my blog while I promised to keep everyone posted through the blog. The thing is, it's takes up so much energy to round off my thoughts, and to write them in words. In 2015 I had sort of a plan. Now I am empty. Living by the day. Not knowing where I am going. I am working hard, yes. Dealing with the effects of the chemo, mostly the overwhelming nausea. But also fatigue and mood swings. And again this is a period of looking back. Where can I go further, where stood I step back? Now's not the time to take decisions. But I feel this is the time to play like a kid in the moments that I have that are manageable. Listen to some music, trying to read (lack of concentration again!), transcribing some solos, experimenting with electronics. All small scale so far. But I guess I need something to hold on to.

On the practical side:
Last week was my last chemo. As the stem cell nurse explained it to me: these chemo's are to take the weeds out of the garden. On 7 December they will burn down the whole garden with a extra heavy chemo to be as sure as possible that they will get all of the cancer cells. From this chemo my body cannot recover: enter stem cells. I harvested them some weeks ago. They are cancer free, because Hodgkin cancer does not enter that area of the body typically. After that this chemo and stem cell transplant, which will take a week, I will be transported to a hospital room with over pressure because for some weeks I will not have any resistance whatsoever. I can get visitors, but nobody should be ill.

In January this is all over and it's time for rehabilitation.

Will try to keep everyone posted!

Cheers guys!

"Hastings cop holding bone marrow drive in memory of his dad, jazz legend Michael Brecker"

All of a sudden this is so much closer to me than it ever was:

http://www.lohud.com/story/news/local/westchester/greenburgh/2017/09/16/hastings-cop-holding-bone-marrow-drive-memory-his-dad-jazz-legend-michael-brecker/659218001/

The son of Michael Brecker, Sam Brecker (a police officer) will do a bone marrow drive. People can test their bone marrow with a simple swab of the cheek. If there is a match they will be asked to donate.

Michael Brecker is one of the reasons I play saxophone. Because of his music I felt like I knew him. I met him once when I was in puberty at the North Sea Jazz. I was a huge fan. For me Brecker was like Michael Jackson or Madonna to my class mates.

And then he died in 2007 from a form of leukemia. He needed a stem cell transplant but couldn't find a suitable donor.

I will receive a stem cell transplant in November, from my own bone marrow, which will be harvested in October.

Round one of the second level

Dear friends,

I am at home right now. Watching the worst movie ever probably 'Ghost in a shell'. I figured while I have the time I might as well watch some movies and catch up. I wasn't going to write. I wanted to share my thoughts when I had something positive. A new reason for all of this. But this movie is just so bad that I wanted to do something worthwhile.

The first time I got lymphoma I used this period of chemo and recovery to go into new directions, to think about what I had been doing and if I wanted to continue on this path.

Last Wednesday I started immunotherapy, and until Saturday I had chemotherapy. Now I am recovering and waiting for my body to get into a good enough shape for the next chemo. In the mean time I have been on the look out for a new reason. But I can't find one. I have to wait until this is all finished and keep an open mind. Even more than before. Because my body might change too much because of the chemo. Or not... I can't tell.

All I know is that I have to deal with this treatment day by day. Deal with the nerve and ear damage that might take place. Deal with the overwhelming nausea, the muscle loss and cramps. Trying to exercise, eat and sleep.

I will try to keep playing the saxophone. But at the same time, I am not sure whether I will still play sax in one year.

To be continued....

All the best,
Ties

I cancelled 40 concerts last week: What happened?

Dear friends,

Right now I am in the hospital. The cancer is back. After some really tense weeks I was diagnosed again with lymphoma, cancer of the lymphatic system. This is relatively favorable. My chances for the first time in 2015 were 90%. For the remaining 10% they are 70%-80% after a relapse.

D,

At the time I am writing this I am in the oncology section of the OLVG West Hospital in Amsterdam West for four days to give me immuno- and chemotherapy. The first time, in 2015, I never thought about being part of the 10% that has a relapse. I saw the cancer as a sort of super flue, with a compulsory sabbatical. I turned the situation around in my head and made it into something positive. A chance to purge myself. And that is what I did. I thought a lot about the stuff I did. I made choices and tried to go on in a different way. The coming year reflected these choices. I had concerts with my good friends Rembrandt Frerichs, The Four Baritones, Ernst Daniel Smid, Remy van Kesteren, Martin Fondse, and much more!
I have the biggest class at the conservatory in Tilburg I have had since I started, with really good musicians from all over the world. I was looking forward to working with them so much. Luckily I found an excellent substitute, Juani Palop.

But during summer holiday I found a bump on my chest. After some tense weeks it turned out to Hodgkin's disease again. Which was relatively good news. The old cancer could also have developed into a less favorably form of for example non-Hodgkin.

Of course it is a big disappointment. I can hardly start to describe what I and my family and friends feel at this time. I will get three times three weeks of chemo- and immunotherapy, of which the first four days I will be hospitalized. Then, if all goes well, in the second half of November I will get a stem cell transplant. They will give me back my own stem cells that they will harvest after the second chemotherapy. If there are no complications I will be done before Christmas. Then recovery. And trying to get back in the game.

I will keep playing the sax during the therapy, like last time. And again I will be on the look out for stuff that I like to play even more. But this time I can't attach a reason to all of this, yet. I will keep you posted.

Thanks and stay safe, Ties

Eggleston in Foam

Ik sluit me aan bij deze recensie over de net afgelopen expo van foto's van William Eggleston in Foam. Ik heb er een keertje doorheen gelopen en wilde daarna nog een keer gaan maar het ontbrak me aan inspiratie. En nu is ie afgelopen. Toen ging ik maar op zoek naar online info over de expo. en vond deze recensie in Trouw: https://www.trouw.nl/cultuur/kunstfotograaf-eggleston-krijgt-niet-de-lofzang-die-hij-verdient~a9fe7983/ Eggleston is mijn favoriete fotograaf van het moment. De kleuren, onderwerpen, vormen, het licht. Alles klopt en is tegelijkertijd zo eenvoudig. eggoeston geeft mij niet alleen inspiratie voor mijn eigen fotografie, maar het is een fotograaf wiens werk ik telkens weer bekijk, gewoon omdat het me aanspreekt, me voedt. Maar hij geeft me inspiratie voor het leven. Dat alles interessant kan zijn. Dat alles een bepaalde schoonheid kan hebben. Dat alles relatief is.

Eternal student

Although I am trained as a 'classical' player, I feel much kinship with jazz players like Johan Coltrane (for whom I have developed an obsession since late 2015) and Sonny Rollins. This article in The NY Times for example: https://www.nytimes.com/2017/05/29/arts/music/sonny-rollins-archives-schomburg-center.html?smprod=nytcore-iphone&smid=nytcore-iphone-share Rollins always wanted to learn more. And I recognize that. I always want to push myself to go on, and get to know different stuff, and learn how to play it. I feel like an eternal student.

Een soap

Ik wilde deze link uit de Correspondent graag met jullie delen: https://decorrespondent.nl/6849/hoe-de-media-premier-baudet-creeren/899852481594-fca7c8a5 Mijn eigen leven voelt soms als een soap: gedeeltelijk verlamd geraakte rechterhand een aantal jaren geleden; twee jaar geleden kanker; nu een middenoorinfectie met tijdelijk gehoorsverlies van meer dan 50%.... Althans, iemand zei laatst tegen me dat mijn leven een soap lijkt. Omdat het mijn eigen leven is realiseer ik me dat niet, maar als ik alles op een rijtje zet. En bovenstaande is alleen datgene wat mijzelf overkwam. Maar het gaat goed hoor. Ik leef mijn leven, relaxed wanneer het kan, ik speel alleen nog concerten die ik te gek vind en geef les aan een aantal geweldig getalenteerde jonge professionals in Tilburg.

Populaire muziek, Joep Beving en Einaudi

Ik begon de dag met dit artikel in Trouw, waar ik het gisteren al over had met vriend Rembrandt Frerichs. Joep Beving is een fenomeen. Er wordt veel over hem gedicussieerd.

https://blendle.com/i/trouw/simpel-maar-doeltreffend/bnl-trn-20170406-7983246?campaign=social-share&source=blendle&content=blendletrending-ios&sharer=eyJ2ZXJzaW9uIjoiMSIsInVpZCI6InRpZXNtZWxsZW1hIiwiaXRlbV9pZCI6ImJubC10cm4tMjAxNzA0MDYtNzk4MzI0NiJ9

Maar waarom eigenlijk?

Ik schreef enkele jaren geleden deze blog post:
http://blog.tiesmellema.nl/2015/01/einaudi_21.html

Ik was verrast een jonge man te ontmoeten die van klassieke muziek hield. Vooral Einaudi. Prima natuurlijk. Einaudi is klassieke muziek. Joep Beving ook. Het heeft er alle kenmerken van. Het is luistermuziek die inspiratie haalt bij Glass en Satie.

Maar de discussie die deze muziek oproept heeft met een aantal zaken te maken:

Het is eigenlijk helemaal geen goede muziek, maar behaagziek troep die aan de buitenste regionen van de oppervlakte blijft hangen.

Zo, dat is eruit.

Dit is natuurlijk ontzettend subjectief. Dit vind ik. Dat mag.

Er denken meer mensen zo over deze muziek. Vooral 'kenners', mensen die meer muziek hebben gehoord en altijd op zoek zijn naar klanken die andere emoties en gevoelens overbrengen.

Maar er is iets mis met de klassieke muziek, al decennia. Het publiek loopt sterk terug. Klassieke muziek is elitair en als jongere heb je niets in een concertzaal te zoeken.

Eens!

Joep Beving en Einaudi brengen jongeren naar de concertzaal, zorgen ervoor dat miljoenen mensen wegdromen op klassieke pianomuziek zoals ik luister naar Keith Jarret en Jürg Frey.

Fantastisch!

Dus er is iets met deze muziek aan de hand. En daarom wordt er zoveel over geschreven. De meeste collega's horen heus wel dat het niets om het lijf heeft. Behalve dan natuurlijk wat de taxichauffeur (zie link naar mijn blog) uitlegt en dat het een opening voor miljoenen mensen naar de klassieke muziek biedt.

Begrijp me goed, ik veroordeel deze muziek niet. Althans, ik heb mijn smaak. En die smaak verandert niet omdat de muziek van Einaudi zo waanzinnig populair is.
Trouwens, Trouw schrijft dat recensenten de muziek van Beving niks vinden, maar ik lees toch vooral artikelen over de mateloze populariteit van Beving en Einaudi en over hoe zij de klassieke muziek zouden kunnen redden.

Ik heb het gevoel dat mensen een bepaalde waarde aan deze muziek proberen toe te kennen die het niet heeft. Alleen omdat zij mensen naar de concertzaal lokt en platenmaatschappijen er er flink mee aan de haal kan.

Maar het is niet meer dan het is. Echt niet. Wat je hoort, dat is het. En iedereen mag dat prachtig vinden. Ik hoop dat de klassieke muziek er een flinke opleving van krijgt.

En als je er over schrijft mag je best zeggen dat je het niet mooi vindt, ook al vinden miljoenen mensen het wel mooi.

Dat is niet erg.