This week every weekday at about 13:15 plus Monday 27 December Ties Mellema tells about his favourite known and unknwon music on Muziekwijzer, Radio 4, hosted by Edwin Rutten. A.o. Raaf Hekkema plays Paganini, Verklarte Nacht, Brahms Clarinet Quintet, Creation du Monde, Van Klaveren and much more.
dinsdag 21 december 2010
woensdag 15 december 2010
Otto Ketting - Medusa
14 November 2010, Eindhoven, Frits Philipszaal with Brabants Orkest and Jac van Steen. Otto Ketting, Medusa (saxophone Concerto)
maandag 13 december 2010
Ketting/Berio, Netherlands Music Prize Award Ceremony
14 November 2010, Eindhoven, Frits Philipszaal with Brabants Orkest and Jac van Steen. Scroll to Luciano Berio, Sequenza VIIb and Otto Ketting, Medusa (saxophone Concerto)
BNN Today 1-12-2010
Ties Mellema in an interview with BNN Today, Radio 1, the Netherlands
click here
and here the video version
Vroeger
I remember when I left my music school in Brabant to go to the conservatory, that my saxophone teacher told me that I could come back to teach there. He told me that I had to learn so much and figure a lot of stuff out, that I would be a great teacher.
Today I had a conversation with a student of mine. This student (he/she) has to figure out a lot still. But I noticed that it is very hard for me to tell him (or her) how to work. My method in the end is experiment, trial and error. And I notice myself telling this to all my students, in some way. I cannot tell them what to do, they should find things out themselves, and find their own way.
Ravel's Pavane, with Pascal Meyer Piano
Recorded LIVE during Spiegelzaal Radio 4, Concertgebouw, Amsterdam
Click Here
zaterdag 11 december 2010
vrijdag 10 december 2010
An inspriring evening with Willem Jeths
Me and Ailed just came back from the Concertgebouw, with the Concertgebouw Orchestra, with conductor Ed Spanjaard. A great evening, with a premier by Dutch composer Willem Jeths and Berio's Sinfonia. Jeths' composition was the best piece of the evening. It got to me from the first to the last note (with the exception of the trumpet solo, to be honest). What a great music. I read in an interview with him in de Groene Amsterdammer that he is less and less afraid to write beautiful music. And so he did!
zondag 5 december 2010
vrijdag 26 november 2010
In Dalian, last day in China
Last day in China, in Dalian now. Dalian is a relatively small city (3,578,000 people!). This afternoon first a masterclass, a rehearsal in the hall, a concert and, believe it or not, a Halloween party. I have no idea what the latter one means here in Dalian...
Touring in China was very different from the US (of course!), we always needed people to accompany us, the food is different (three warm meals a day, I gained some weight, I think), the distances are even greater and the audiences are less formal. We were warned for more resevred audiences, but only yesterday that was the case. All the other concerts we had very long applauses and lots of encores. We felt very appreciated :-)
Tomorrow back in Holland after a long period of very hard work. I need to relax without deadlines.
woensdag 24 november 2010
Wordt Splendor lid!
Graag zou ik aandacht willen vragen voor het volgende:
Ik wil samen met bevriende musici, componisten en andere paradijsvogels een nieuw podium oprichten.
Een centrum waarin we zo onafhankelijk mogelijk van machtige invloeden als de overheid en andere politieke instanties die dingen willen maken,
waarvan wij vinden dat mensen dat moeten kunnen zien, aanraken en horen.
Vanaf 1 januari wordt het voormalig badhuis aan de Nieuwe Uilenburgerstraat in Amsterdam omgetoverd tot een idylle met drie zaaltjes, 2 studeer-studio’s en natuurlijk een bar.
Dit gebouw, dat in het centrum van Amsterdam een kloppend hart van vijftig kunstenaars wil zijn, zal onder de naam Splendor gaan bestaan.
Het omtoveren (ook wel renoveren genoemd) gaat 2 jaar duren;
Wij gaan echter al vanaf januari 2011 op allerlei spannende plekken in Amsterdam laten zien en horen wat we uiteindelijk in de Nieuwe Uilenburgerstraat zullen gaan doen.
Naast onze artistieke ziel en zaligheid stoppen wij met elkaar ook €50.000 eigen geld in een door ons op te richten BV.
Dat geld vormt het begin van een fundament voor een solide en bestendige toekomst voor Splendor.
Ik wil jou vragen de droom van mij en mijn vrienden werkelijkheid te laten worden,
door lid te worden van de vereniging ‘vrienden van Splendor’ voor €100 per jaar.
Voor dat geld krijg je toegang tot de stroom aan activiteiten die wij gaan veroorzaken,
houden we je op de hoogte van alle dingen die we doen en uiteindelijk nog veel meer...
Alles over deze plannen kun je lezen op de website:
www.splendoramsterdam.com
Meld je aan voor Splendor door dit formulier in te vullen:
http://www.splendoramsterdam.com/section386003.html
Mochten jullie mensen kennen die ook misschien geïnteresseerd zouden zijn om 'vriend van Splendor' te worden,
dan vraag ik jullie vriendelijk om ze te attenderen op de bovenstaande links.
Alvast heel erg bedankt voor jullie moeite en betrokkenheid!
Met hartelijke groet,
Ties Mellema
Berio's Sequenza VIIb
Performed in the Frits Philipszaal Eindhoven, during Ties' Netherlands Music Prize Award Ceremony.
David Dramm - In the Beginning, on VPRO's Vrije Geluiden
Ties Mellema plays David Dramm's 'In the Beginning' which was written on request by Ties for his Prince Project
Bach's Allemande BWV 1013 on Vrije Geluiden TV
Ties Mellema plays Bach's Allemande BWV 1013 (From the Flute Partita) in VPRO's Vrije Geluiden in November 2010
In Bejing
Now in Bejing. We just visited the Tiananmen Square and the Forbidden City. Although the forbidden city was very impressive, the square meant more to me. I remember the images of the square very well in 1989, the student protest after the death of Hu Yaobang. Of course, there was nothing there that could remind one of these protests. There were two giant (!) television screens with Morricone like strings music and warm images of China.
Today no concerts or workshops. The whole day off. We had a lunch with the Dutch cultural attachée and tonight we will have some real Peking Duck, which I love, at least, in the Amsterdam version!
dinsdag 23 november 2010
Wordt Splendor lid, lees er hier meer over!
Splendor is een nieuw podium waar bevriende artiesten zo onafhankelijk mogelijk van machtige invloeden als de overheid en andere politieke instanties die dingen willen maken, waarvan wij vinden dat mensen dat moeten kunnen zien, aanraken en horen.
Splendor is een nieuw podium waar bevriende artiesten zo onafhankelijk mogelijk van machtige invloeden als de overheid en andere politieke instanties die dingen willen maken, waarvan wij vinden dat mensen dat moeten kunnen zien, aanraken en horen.
zondag 21 november 2010
In Macau, on tour with the Amstel Quartet
In Macau now. On tour with the Amstel Quartet. Tonight we had our second concert this tour. Yesterday played in Shanghai.
The audience was terrific, both concerts. And today was a extraordinary situation! The audience was lining up with security guards to get our signatures. Imagine that!
Watch the beautiful poster for the concert here
(Dutch) Kijk hier naar een documentaire van Lucas Van Woerkom over Ties Mellema op NTR Podium (of op Vimeo, HR)
vrijdag 19 november 2010
Revised CV Ties Mellema (Dutch)
Op achtjarige leeftijd besloot TiesMellema dat hij saxofoon wilde spelen. Zijn vader liet hem CharlieParker horen en die klank beviel hem; bovendien zou de saxofoon hemhelpen met zijn astma. De keuze was goed, de veelzijdigheid van hetinstrument past volledig bij Ties. Nu zoveel jaar verder is hijactief als solist, kamermusicus en docent. In 2010 ontvangt hij alskroon op zijn werk tot zover, de Nederlandse Muziekprijs.
Ties voltooide zijnconservatoriumopleiding – eerste en tweede fase – metonderscheiding aan het Conservatorium van Amsterdam bij ArnoBornkamp. Daarnaast studeerde hij aan de Koninklijke Hogeschool voorMuziek in Stockholm bij Christer Johnsson. Na zijn studie beslootTies om lessen te gaan nemen bij de cellist Anner Bijlsma. Demuzikaliteit van deze meester is nog steeds een grote inspiratiebronen zorgt ervoor dat Ties nog regelmatig bij hem langs gaat.
Inmiddels is Ties zelf alshoofdvakdocent saxofoon verbonden aan het Fontys Conservatorium inTilburg waar hij zijn eigen klas opleidt.
Met bevriende musici richtte hij hetAmstel Quartet op dat over de hele wereld naam maakte. Met zijnpianist Wijnand van Klaveren speelde hij jarenlang recitals. Indeze intensieve samenwerking ontwikkelde dit duo een persoonlijke enintieme stijl. Nadat Wijnand zich toegelegde op het schrijvenvan muziek, vervolgde Ties zijn duospel met Hans Eijsackers. Zijmaakten een succesvol debuut als duo in het Concertgebouw inAmsterdam in 2007.
Naast de Nederlandse Muziekprijs heeftTies tal van toonaangevende prijzen gewonnen. Hoogtepunten zijn deprestigieuze Vriendenkrans van het Concertgebouw enConcertgebouworkest (alsmede de publieksprijs en een studiebeurs) eneen studiebeurs van de Voorziening voor Jonge Excellerende Musici.
Ties' muzikantschap kenmerkt zich doorzijn drang naar exploratie en grenzeloosheid. Niet alleen speelde hijvele premières van nieuwe composities die voor hem werdengeschreven, daarnaast is hij een fanatiek bewerker van muziek uitalle stijlperiodes (Het oeuvre van Bach vormt een rode draad) en ishij continu op zoek naar nieuwe cross-over vormen met jazz-, pop-,wereldmuziek, theater en dans.
Deze veelzijdige manier van werkenleverde Ties samenwerkingen over de hele wereld op met o.a. GustavoDudamel en het Simon Bolivar Jeugdorkest, Concertgebouw Tracks, MTV,the Four Baritones en Hans Dulfer.
De ambities van Ties houden niet op bijde saxofoon, en zorgen ervoor dat hij een musicus is van deze tijd.Samen met zijn Amstel Quartet richtte hij het label Amstel Recordsop. Amstel Records produceert cd’s van het kwartet en anderemuzikanten die daar in artistieke zin bij passen; Ties bracht onderzijn eigen naam drie cd’s uit bij Amstel Records. Hij is een actiefblogger en schreef een publiceerde voor nrc.next.
donderdag 18 november 2010
Blog 12-11-10 (post date is later)
In the train to the first rehearsal with the Brabants Orkest. I studied the score a bit more and it should be ok. The most exciting thing for me now is the fact that I am trying to make a different sound than normal in this piece by Otto Ketting. I am using a metal LA Sax mouthpiece. I found this mouthpiece in Sweden when I studied there. Then I wanted a different set up for my jazz lessons with Johan Hörlen but I did not want to change reeds. On a Meyer I need to switch to Java or Rico which is too much of a hassle for me. The LA Sax allows me to change my sound without changing reeds and having to fid a completely different embouchure. But still, it is the first time I will perform publicly with this kind of set-up. And not being used to it like I am to my AL3 over the last 3 years I am not 100% secure, to be honest. But, this is the sound I think the piece should have. I could not do this with my AL3, so there's no choice I guess. And I am quite sure it will be fine. Just go with the flow.
Yesterday I had an interview with NRC, with Mischa Spel. It was like a conversation, which are the best interviews. She gave her opinion (which won't end up in the article I guess) and challenged me to think and speak. Which I did. I had to rethink my opinion on conservatory education. I once vented this in an earlier blogpost, which was an open letter to my director at the Fontys Conservatory. It boils down to this. Conservatories are trying to get their students to be aimed towards the market. I think that is the wrong way. There is no market for yet another string player, saxophonist, Liszt pianist. Let's be honest. People were not waiting for a pianist specialized in contemporary music who's a master at Boulez and Franssens, but in the late '90 Ralph van Raat proved that he could find an audience for his niche. And why? He put is heart into it. He chose his own way. That is what conservatories should stimulate: finding your own voice, your niche. And being flexible about it. You could end up anywhere. You find a path that you would never have thought you would enter. Maybe you have to give up your first love and replace it with a newer one. We change and students shouldn't be afraid to face these changes during their education.
woensdag 17 november 2010
Mijn bedankjes tijdens de uitreiking van de NMP 2010
Bedankt:
Mijn familie, Ailed en Saúl, mijn ouders en mijn zus voor jullie onvoorwaardelijke steun en hulp
Mijn mentoren, Anner Bijlsma en John Floore.
Anner hielp me bij mijn muzikale ontwikkeling. Hij stimuleerde me de lange lijn te durven loslaten en meer te gaan spreken.
John Floore hielp me met maken van een concreet plan voor de invulling van de Nederlandse Muziekprijs studie en hij bracht me in contact met Kenny Werner.
De NMP commissie voor het meedenken over de invulling van de prijs. In het bijzonder Huub van Dael, die me op het spoor van Anner Bijlsma zette, Cees Olthuis voor zijn trouwe concertbezoek en Lucas Vis voor zijn waardevolle muzikale tips om tot het uiterste te gaan.
Het Fonds Podiumkunsten dat me in moeilijke tijden heeft ondersteund.
Marjolein van Gemerden die er altijd was en alles in goede banen leidde.
Arno Bornkamp voor het vertrouwen dat hij in me had door me te stimuleren voor de NMP te auditeren
Het Amstel Quartet, dat zorgt voor een solide basis van mijn muzikale leven.
Mijn goede vrienden waarvan de meesten er vandaag zijn!
Léon de Lange, mijn manager, die me met raad en daad bij staat.
Lucas van Woerkom voor zijn ongetwijfeld mooie documentaire die volgende week af is.
Otto Ketting voor zijn prachtige Medusa.
En natuurlijk het Brabants Orkest onder ledig van Jac van Steen waarmee ik vandaag mocht samenspelen.
dinsdag 16 november 2010
Een blog van Masjinist over de uitreiking van de NMP
Medusa
Het origineel van deze blog staat hierVolgens de mythologie was Medusa een vrouw met slangenhaar die iedereen die haar aankeek met haar blik versteende. Otto Ketting componeerde in 1992 zijn Medusa voor altsaxofoon en orkest. Op 14 november werd dit werk door Het Brabants Orkest uitgevoerd met Ties Mellema als solist. Omdat de haardos van Mellema nou niet bepaald indrukwekkend is, laat staan angstaanjagend, had hij besloten een duivels rood jasje aan te trekken. Of moet ik dat meer als iets Faustiaans interpreteren en had Mellema het gevoel dat hij later die middag zijn ziel aan de duivel zou verkopen?
Na afloop van Medusa, kreeg de saxofonist namelijk uit handen van de staatssecretaris van Cultuur, Halbe Zijlstra, de prestigieuze Nederlandse Muziekprijs 2010 uitgereikt. Aanvankelijk zou de minister van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur komen, maar die had na alle protesten tegen het beleid waarschijnlijk koudwatervrees gekregen. In zijn openingstoespraak had de directeur van Het Brabants Orkest, Arthur van Dijk, op een meesterlijke, op z’n zachtst gezegd ironische wijze de overheid bedankt voor het geld dat ze in muzikaal talent staken. De staatssecretaris begon zijn speech daarom direct met de woorden dat hij niets over het beleid en aankomende bezuinigingen zou zeggen. Dit ondanks de subtiele hint van de bassisten van het orkest, die bij wijze van protest het podium hadden verlaten en zich lieten vertegenwoordigen door slechts één bassist met elektronische versterking, het angstbeeld van de toekomst.
Enige subtiliteit viel de staatssecretaris overigens niet te verwijten, enige kennis net zo min. Vanaf een briefje somde hij wat intimiteiten uit het leven van Ties Mellema op. Zo kwamen we erachter dat deze op zijn negende al met zijn saxofoon speelde (sic!) en dat Ties na een ongeval overwogen had postbode te worden. Zijlstra zelf was de enige die hardop moest lachen om het feit dat dat vak door de marktwerking al kapot gemaakt was. Hij dacht de winnaar nog eens te prijzen door te vermelden dat Ties naast altsax ook nog sopraan- en baritonsax bespeelde, eraan voorbijgaand dat élke jonge saxofonist met ambities meerdere types bespeelt. Je kunt zelfs niet tot het conservatorium worden toegelaten met slechts één instrument. Als laatste blunder bedankte Zijlstra nog de man die met de Ketting driedaagse van Het Brabants Orkest geëerd werd. Hij wist dat de componist in de zaal zat, maar hij had geen idee welke richting hij op moest kijken. Extra pijnlijk detail was dat Otto Ketting aanvankelijk toegang geweigerd werd tot het rechtse bobo-hoekje met gratis champagne van de linkse muziektempel.
Ties Mellema hoorde het allemaal onbewogen aan. Hij wist dat deze staatssecretaris er alleen ter meerdere eer en glorie van zichzelf stond. Ties bedankte iedereen die bijgedragen had aan zijn succes en wist ook de componist moeiteloos uit de menigte te pikken. Geen woord in de richting van Zijlstra en zeker geen bedankje aan de overheid die deze prijs ter beschikking had gesteld. Muzikanten zijn nog solidair met elkaar al zal solidariteit in deze politieke crisis ook wel tot linkse hobby verheven zijn.
Het was al met al een waardige afsluiting van de Ketting driedaagse met een prachtig concert en een terecht eerbetoon aan saxofonist Ties Mellema. Tegelijk is pijnlijk duidelijk geworden dat als deze staatssecretaris ook maar de geringste politieke invloed op de cultuur krijgt, we in Nederland een hele sombere toekomst tegemoet gaan. Kon Medusa hem maar een ogenblik in de ogen kijken…
De speech van staatssecretaris Zijlstra
Uitreiking Nederlandse Muziekprijs 2010
Toespraak | 15-11-2010
Staatssecretaris Halbe Zijlstra reikte zondagmiddag 14 november de Nederlandse Muziekprijs uit aan soxofonist Ties Mellema. Dit vond plaats in Eindhoven na een concert van het Brabants Orkest, waarin de laureaat soleerde.
Het is mij een eer om hier voor u te staan, bij mijn eerste publieke optreden als staatssecretaris van cultuur. Na alle commotie van de afgelopen weken over het cultuurbeleid van dit kabinet, kan ik me voorstellen dat een aantal van u benieuwd zal zijn of ik iets meer ga zeggen over dit onderwerp. Maar vanmiddag staan we hier om een groot muzikaal talent te onderscheiden met de Nederlandse Muziekprijs. Ik ga het nu niet over zoiets huiselijks als de overheidsfinanciën hebben.
· Vandaag zijn we getuige van een prachtige dubbelslag: het afsluitende concert van een mooi eerbetoon aan Otto Ketting, één van Nederlands meest succesvolle componisten; én de prijsuitreiking van de Nederlandse Muziekprijs. Dat betekent een bijzondere middag met een speciale dubbelrol voor saxofonist Ties Mellema. Want hij soleert bij Het Brabants Orkest, gastheerorkest van het Otto Ketting Festival, en hij ontvangt vanavond de Nederlandse Muziekprijs. Twee keer eerder heeft een saxofonist deze prijs mogen ontvangen: Olga de Roos en Arno Bornkamp gingen hem voor, respectievelijk in 1987 en 1991.
· Dit jaar wordt de Nederlandse Muziekprijs maar liefst viermaal uitgereikt, een unicum in de historie van deze prijs. Ook de gitarist Izhar Elias, de bariton Henk Neven en blokfluitist Erik Bosgraaf zullen nog worden onderscheiden.
· Dat is goed nieuws voor de Nederlandse muziekwereld, want deze `vierslag' bevestigt dat ons land veel jong talent heeft - dat bovendien de weg naar de internationale concertpodia weet te vinden.
· Op zijn negende begonnen met saxofoonspelen is Ties Mellema uiteindelijk afgestudeerd aan het Conservatorium bij de eerdere prijswinnaar Arno Bornkamp.
· Dat Ties over geweldige talenten beschikt, blijkt uit zijn erelijst. Hij won nationaal en internationaal belangrijke prijzen zoals de Concours pour les Jeunes Solistes des Régions de l'Europe, het Nationale Concours van de Stichting Jong Muziektalent Nederland en de prestigieuze Vriendenkrans van het Concertgebouw en Concertgebouworkest.
· Beste Ties, het is niet alleen een kwestie van talent, maar ook van doorzettingsvermogen en een ijzeren wil. Op 12 maart 2008 gleed je uit over je keukenmatje, en de scherf van een espressokopje sneed een zenuw, een pees en een slagader in je rechterpols door. Een huis-, tuin- en keukenongelukje leek catastrofale gevolgen te krijgen, want het zag er destijds naar uit dat je nooit meer je oude niveau zou kunnen halen. Je had zelfs al een plan B in je hoofd voor het geval je geen saxofoon meer zou kunnen spelen. Dat plan bestond uit postbode worden. Gezien de huidige ontwikkelingen op de arbeidsmarkt voor postbodes, zou dat overigens geen gespreid bedje zijn geweest.
· En nu, ruim 2 jaar later, ben je de blessure te boven gekomen, en sta je toch zomaar hier. De commissie die bepaalt wie deze prijs krijgt, roemt terecht je inspirerende muzikaliteit. Je technische beheersing is van uitzonderlijk niveau en je programmakeuze getuigt van fantasie, durf en veelzijdigheid. Dat maakt je tot een ware ambassadeur voor de saxofoon. Door `saxofoon' te zeggen doe ik je mogelijk te kort, want je bespeelt zowel de sopraan-, tenor-, als baritonsax.
· Ik zou hier graag aan willen toevoegen dat je ook een goed ambassadeur bent voor de muziek als geheel. Je repertoire behelst niet alleen stukken uit alle eeuwen van de klassieke muziek, maar is ook genre-overstijgend; al doe je daar zelf vrij luchtig over. In een interview op de website voor het concertgebouw zeg je zelf dat je geen onderscheid ziet tussen jazz en klassiek. Waar je mee bezig bent, is elke keer een nieuwe betekenis van een muziekstuk aan de luisteraar geven. Bij jazz heet het improviseren en bij klassiek heet het interpreteren. Deze verscheidenheid is een belangrijk onderscheidend element, waarmee je een plaats op lijst van winnaars van de Nederlandse Muziekprijs verdient.
· Om in aanmerking te komen voor deze prijs moet je als musicus heel stevig in je schoenen staan. Het is namelijk geen competitie waarbij je een prijs wint door alleen maar beter te zijn dan de andere deelnemers. Om tot het studieprogramma te worden toegelaten, moet je al hebben bewezen dat je tot de allerbesten behoort. En alleen als je in deze periode laat zien dat je boven jezelf kunt uitstijgen en iets wezenlijks kunt toevoegen, kom je in aanmerking voor de Nederlandse Muziekprijs.
· Beste Ties Mellema, ik wil je van harte feliciteren met deze geweldige prestatie. Je hebt ook vanmiddag laten horen dat je de muziekprijs waard bent. Je laat ons genieten van je overweldigende muzikaliteit en, niet minder belangrijk, van je bevlogen uitstraling.
· Ik ga ervan uit dat jij het Nederlandse en het internationale muziekleven zal blijven verrijken. Als blijvende stimulans overhandig ik je daarom de belangrijkste onderscheiding die ons land op dit gebied kent: de Nederlandse Muziekprijs. Ik wens je heel veel succes bij je muzikale loopbaan. Ik hoop dat we nog heel veel van je gaan horen!
Afzender
* Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap
zondag 14 november 2010
Ties Mellema receives the Netherlands Music Prize during a concert with the Brabants Orkest in Eindhoven in the Philipszaal. Ties will perform Berio's Sequenza VIIb and Ketting's Medusa Saxophone Concerto (with cadenza by Martin Fondse). More info here
vrijdag 12 november 2010
Preparing for the Netherlands Muziek Prize Award concert
Once a year, maybe one time more, I have an extreme delay with the train. That's a pretty good score, you would say. But of all the moments I could have had this delay, it shouldn't have been today. Maybe it could have happened when I was visiting a friend below the rivers, or even when I'm off teaching (sorry dear students). But today, the general rehearsal for the Netherlands Music Prize award concert tomorrow… Come on!
Well, I guess it's quite easy to start thing 'why me?', 'why today?', etc. (see above). But I shouldn't. I just called with the orchestra and they offered to change around the rehearsal schedule. So that problem is solved. After the rehearsal though I have an appointment with my clothing designer, Aziz. I just texted him to change our appointment. I expect it will be no problem. So in the end, there is no problem. Like the Dalai says, problems don't really exist. When you can solve it, it's not really a problem, and when you cannot, it's not a problem anymore, but a fact. So the fact that remains is that I loose about 3 hours today in the train. Time I wanted to spend on relaxed study on my horn, doing the final selection of my reeds and playing through the pieces for tomorrow a couple of times. But I guess I could continue a bit in the evening and give up some leisure time.
It's a hectic time… Sunday is a busy day and I do have the feeling that I am living on the edge of what is doable sometimes. But I know that in the end it's always not so bad. These two months were incredible though, and still are… Concertgebouw and Orgelpark concerts with the quartet with all (!) new repertoire in two weeks, then off for US tour in October, then two weeks to prepare for tomorrow and Wednesday we're off to China… Then I will have some time to relax. In December and January I only have some concerts with the quartet with mainly recycled repertoire. I can't wait!
donderdag 11 november 2010
zaterdag 6 november 2010
One week to go
I started this blog to not only have a way to channel my thoughts outside of my music, but also to share them with my audience.
Sometimes I wonder if it is a good idea to write down these thoughts for everyone to read. But then I realize that I want to offer people a back stage look into my life as a musician. I think it gives an extra dimension if you know an artist, and how he works, acts, thinks...
It's now one week to go until my Netherlands Music Prize Award ceremony. Exciting times. And not always easy...
I still haven't fully figured out how I can work best: efficient, technically and of course musically. But I have come to realize that I am ever changing. I am always looking for new ways, and I hope to one day fully accept my way to work in my mind. I noticed I am still ondoctrinated by the way to work at the conservatory. The more hours you study the better! And although quantity does work, quality is sometimes forgotten. And more importantly, when did you study enough? How do you know when to stop studying?
Kenny Werner gave me life changing answers. Google him, read his book 'Effortless Mastery'' and change your life too :-)
Oh, and, interesting for saxophone connaisseurs, especially classical ones, Ii will be performing the Ketting on a metal LA Sax mouthpiece :-)
vrijdag 5 november 2010
maandag 1 november 2010
Back from US tour
The end of another Amstel Quartet tour to the US. I am on the plane right now. The second flight of a 21 hour trip from Alaska to Amsterdam. While I am writing this, I am looking at the desktop image on my Powerbook. A screenshot of a Skype conversation with my son Saúl during our spring tour. This tour we didn't have enough moments to Skype, unfortunately. I will see him, and my girlfriend in about 9 hours from now. As I wrote before, tours are the only moment I can really detach and let go. I have no deadlines, no phonecalls, etcetera. But coming back, I realize that 'normal' life is coming back. I am a bit nervous.
At home a lot of work is waiting for me. The biggest thing of course is the award ceremony for the Netherlands Music Prize in two weeks, for which I still have to finalize my knowledge of the scores. In between I have some interviews and in two (!) days a recording for the Dutch television show, 'Vrije Geluiden', with different repertoire. And in the mean time, my quartet keeps going like it always does. We are even finishing editing our newest CD 'Amstel Raga' with Niti Ranjan Biswas. All really great and fun stuff. Exactly what I wanted to do when I decided to become a professional musician. But I think nobody could have prepared for the work it takes to keep up with all of these different activities, maintaing a high musical and instrument technical level and f course managing most of my activities myself. Although I am very glad I have found a great manager half a year ago. He is taking a lot of work out of my hands so I can focus on the content, my music.
In the end everything always works out for the best, and I enjoy everything I do at the moment itself.
One of the most important lessons I have learned is that I have gained enough experience to make everything work out with less time than before. I can trust myself more nowadays. I will do the work I need to do more intuitively than before. I remember an interview with Jaap van Zweden and I believe Emmy Verhey I saw years ago. The interviewer asked the violinists how they still improved. They both answered that they learn easier and faster. Even with my bad hand I realize that I am going through the same thing. Music becomes less and less about studying, technical things, and more and more a part of myself, an expression my personality, my feelings. To find the balance between a healthy life and the hard work I still need to do, obviously can be difficult sometimes.
When I asked Kenny Werner (author of the great book 'Effortless Mastery') when you know you have studied enough, he said: ""When you can let go of the notes a hundred percent.""
woensdag 27 oktober 2010
Waiting @ LAX to fly to Alaska
We're waiting at LAX to fly to Alaska...
We're waiting at LAX to fly to Alaska. Everyone's Skyping home. One of the hardest thing about touring is of course missing my family, Ailed and Saúl. But Skype is a great invention. I get to see and interact with them whenever I have WiFi, which in the States is almost always!
I am taking the time to work on my new site with the maker. I love the site, great design and slick functionality. We just have to work out the glitches.
In the mean time I am studying for the Netherlands Music Prize Award ceremony on November 14th. Be there!
Well, off to fly.
On tour with the Amstel Quartet, 2
Quite an intensive day today. No playing though, well, no concerts. Today was our shopping day, Dutch style: Only looking, not buying. In the morning we rehearsed, then we went to several music shops. First to buy a new case for me. My old case was falling apart, and since it is holding an instrument I had been looking for for 12 years, I figured it was a good idea to invest in a new case, which I found in, of all places, Los Angeles. After, we went to the Guitar Centre and Mesa Boogie on Sunset to try out guitar effects. One of our next projects will involve electronics, pedals that guitarists use to change their sound. We want to use them to add color to the saxophone quartet to make it sound like an organ. We found some great effects and sounds and by next year we should have an effective electronic set up for all four of us.
We had a late lunch in a Mexican restaurant across the Guitar Centre (what a horrible shop!) and met a fellow saxophonist, Doug Webb. He hooked us up with several interesting saxophone and sax accessories creators: Oleg and International Woodwind. Oleg was quite a character. I knew some of his products from shops in the Netherlands but today I got to know the person and his philosophy. Oleg believes that all the saxes we play in the quartet are essentially in tune. The neck however determines whether this comes out or not, in combination with the Oleg ligature (the thing that holds the reed on the mouthpiece). His opinion on the matter was very strong. We got a free saxophone lesson at the same time! Oleg says you should be able to play the saxophone without manipulating the intonation. The saxophone should do the work. While we were like most of us, raised with the knowledge that all saxes are out of tune and that we should fix it with fingerings and embouchure. For Oleg, this should be unnecessary, With his neck and ligature and a completely relaxed embouchure everything should work fine. I wish we had more people like Oleg working in our business. In the end I was not specifically attracted to his products, but the man had a great passion and vision.
I have noticed that the saxophone business is an amateur business. Selmer for example, makes good saxophones for a reasonable price. But professionals just want a good instrument. Clarinets, flutes, bassoons, they all cost a lot more than a saxophone. As a saxophonist, I also want quality, consistency and perhaps a bit of innovation. I think saxophones can be better; ease of playing, better intonation, smoother legato, etcetera.
But while I am writing this down, I realize that I might be looking for the Holy Grail: Something that I will never find, but that I will always keep looking for. I own great saxophones. Horns that I selected from a tens of saxophones at the time. I looked for 12 years to find my baritone saxophone. And I am always on the lookout for saxophones that I like better. And it is also because of the relatively low price that I don't have to think twice to buy an instrument I really like.
vrijdag 22 oktober 2010
On tour with the Amstel Quartet
Tours with the Amstel Quartet are the times I relax most during my professional flow throughout the year. A lot of my best ideas are born during tours: CD concepts, concert programs and musical ideas for example. The only things I do on tour is playing, driving, eating, sleeping, meditating, emailing, planning the rest of the period and relaxing. At home I run from here to there, trying to keep up with things. Everyone knows I am on tour and that gives me freedom.
Tours with the Amstel Quartet are the times I relax most during my professional flow throughout the year. A lot of my best ideas are born during tours: CD concepts, concert programs and musical ideas for example. The only things I do on tour is playing, driving, eating, sleeping, meditating, emailing, planning the rest of the period and relaxing. At home I run from here to there, trying to keep up with things. Everyone knows I am on tour and that gives me freedom.
The most obvious thing we learn on tour is that we get the chance to develop our musicality in a spontaneous way combined with a singular flow. In the beginning of the tour we rehearse a lot, but after some concerts we get in the - what we call - the tour flow. We have the music down and things start happening spontaneously. We don't know how it happens and we cannot predict it. It's actually quite magical. Back home we all have our own lives and our own flow. We do gigs, teach, manage our careers, but on the road we can forget most of this.
The tour flow works starts when we are already on the road for about a week. We each do our own things during the day and we drive to the venue. We warm up in the hall and relax before the concert starts. We do our thing on stage and don't discuss it so much anymore. We accept whatever comes out (up to a certain extent), grab some dinner and get back to the hotel. During the concerts we are so loose and especially trusting, that a lot happens. Mistakes too, of course. But other things as well. When we worked with one of our favorite musical theater directors, Henk Schut, he told us about the 'fifth man'. When we play, there is another person created. The quartet is not the sum of its parts but a whole new personality. Everything we do is aimed towards that person. In fact, he is the Amstel Quartet. During tours, the fifth man's personality is developed to a different level. And we take him home to the Netherlands. The funny thing is, the fifth man takes decision that maybe none of us would take as a solo musician, or even suggest or approve during a rehearsal. But during the tour flow he doesn't mind us too much, he goes his own way.
Yesterday a student during a masterclass asked us how we keep a quartet together. That was a very good question. Sometimes we don't even know ourselves. I told him there are two main difficulties you have to keep into account:
-How much does each of the members want to play together and what choices is everyone prepared to make? During school it is relatively easy. All the quartet members are into music 100% and prepared to go all the way for it. But after school it is a different story. Each gets his own life. How do you deal with that? We chose to keep living in Amsterdam to be able to find rehearsal time. How much do you want to play together? How do you deal with each other's choices? Those are all things yo need to get straight. Talk about it. And take decisions.
-The other thing is, how do you deal with one another for days in a week, every day in a tour, differences of opinion during rehearsals, about music, planning, choices, etc.? The fifth man of course is very important. But respect, trust and acceptance are also keywords in keeping a quartet together with everyone feeling happy.
This student also asked us why we like to play quartet so much. It is because of the medium itself - it just sounds great, the repertoire freedom - we develop our own personal repertoire, and the simple fact that you have more fun with four than by yourself - also because we share responsibility, musically, careerwhise, etc. For example, if I don't feel 100% during a concert, the other guys will notice this and compensate for me. We cover for each other. It's a great system!
maandag 26 juli 2010
dinsdag 20 juli 2010
Een email aan de directrice a.i. van het Fontys Conservatorium.
Beste Maria,
Je vroeg me na afloop of ik het een prettig gesprek vond. Het antwoord is bevestigend, nog steeds, al was het alleen maar omdat mijn gedachten weer op gang zijn gekomen. Over 'de markt': de markt is verzadigd, er is geen behoefte aan musici, aan instrumentalisten, zangers.
Zoals ik al zei, wie heeft er behoefte aan nóg een opname van het vioolconcert van Bruch, Mendelssohn? Niemand! Toch verkocht Janine Janssen hopen platen met die 'uitgekauwde' stukken. En wat is dat dan? Podiumpresentatie, zeg jij, marketing zegt de ander, nog een ander zegt dat ze er mooi uitziet. Iedereen heeft gelijk, maar tegelijkertijd niemand. Als iedereen gelijk zou hebben, zou er een formule te bedenken zijn waardoor mensen meer kans hebben op succes. Dat is natuurlijk niet zo, niet op Janine-niveau, maar ook niet op het niveau van de gemiddelde Fontys student. (lees ook eens Normal Lebrecht's 'Requiem voor de Muziek', dat gaat gaat over het a.s. failliet van de klassieke muziek zoals hij dat voorspelt in de jaren '90)
Een goede docent moet uiteindelijk op zoek naar datgene wat een artiest (geen muzikant!) uniek maakt. Dát is wat diegene te bieden heeft aan de markt. Janine is uniek, dat ziet iedereen! Maar elke Fontys student ook!
Niet iedereen is voor het podium, misschien krijgt iemand een blessure, of ligt er een heel andere weg klaar. Het is zaak daarvoor open te staan. Daarom zou het heel jammer zijn als studenten tijdens hun instrumentale opleiding al moeten kiezen welke weg ze in gaan: de stromingen die je beschreef. Iedereen heeft zijn eigen weg. We hebben geen idee, er zijn evenveel types mensen als er mensen zijn!
Daarom is vrijheid en het bieden van kansen de beste weg, als je het mij vraagt. Áls je het mij zou vragen :-) Dat is iets waar geen enkel conservatorium wat mee doet. En dat is jammer. Alle conservatoria zijn bezig met verbreding, marktgericht werken, ... Dat ís ook belangrijk! Begrijp me goed. Maar het is niet de essentie. De studenten zijn al artiesten. Wij moeten ze de kans geven dat ten volste te ontwikkelen.
(In de praktijk komt dat vooral neer op genoeg uren kunnen maken op je instrument.)
Als ik naar mijn eigen praktijk kijk (en daar schrijf ik ook over op mijn blogs, o.a. op blog.certotv.nl, hier is mijn entry over Hans Abbing: http://blog.certotv.com/?p=655), dan zie ik dat ik alle stromingen die Fontys nu aanbiedt in mijn beroepspraktijk heb verwerkt. Niet omdat ik dat móet doen omdat dat nu eenmaal 'marktgericht' is of zoiets, maar omdat ik zo in elkaar zit. Ik speel, werk met elektronica, speel nieuwe en oude muziek, arrangeer, componeer, schrijf columns, improviseer, publiceer af en toe eens wat, geef les, doe grote educatieve projecten (vooral in de VS), werk interdisciplinair (met o.a. voormalig Dogtroep, de Groep van Steen), maak CD's op het eigen label van mijn kwartet, ... Ik zou niet graag de boodschap hebben gekregen dat ik moest kiezen voor een bepaalde stroming op het conservatorium omdat er anders geen werk voor me is. Het zou geweldig zijn als een conservatorium wel de middelen kon aanreiken (de middelen die jij én ik zo belangrijk vinden) maar de 'nieuwe vormelijkheid' zo veel achterwege kunnen laten.
Ik kan mezelf een succesvol muzikant noemen; ik ben tevreden met wat ik doe, ik doe wat ik wil, ik speel, schrijf, geef les aan een mooi conservatorium... Maar wie ben ik om dit te gaan analyseren en mijn leerlingen hierin te gaan 'lesgeven'? Zij hebben hun eigen weg. Ik kan ze vertellen wat ik doe, en ik hoop dat ze geïnspireerd raken, maar ze moeten niet doen wat ik doe. Dé formule bestaat niet. Hoe goed je ook speelt. Inspiratie en vrijheid zijn wat mij betreft de belangrijkste speerpunten in muziekonderwijs (gecombineerd met een oerdegelijke basis, natuurlijk!).
Ik ben doodgegooid in Amsterdam met de boodschap dat muziekstudenten het niet goed doen, dat we marktgerichter moesten denken, dat we niet alleen maar moesten spelen. Maar concrete en vooral effectieve actiepunten kreeg je nooit (behalve de inkoppertjes: goed spelen, een website, mooie programmering, etc.). Logisch natuurlijk, die kan je alleen zelf bedenken, en je moet tijd krijgen die te ontwikkelen en aan te voelen.
In plaats van (of naast) cursussen podiumpresentatie, marketing, zou het niet wat zijn om studenten een workshop zelfvertrouwen te geven, de erkenning dat je ideeën de moeite waard zijn, en hoe je kan uitwerken: op alle manieren: in een muzikale frase, de ontwikkeling van 1 losse toon in een frase, interdisciplinair projecten, arrangementen, etc.
Een eye-opener was Seth Godin's (bekijk zijn lezing op TED.com) 'Purple Cow': marketing is 'uit'. Het product zelf is in, op alle markten, hetzij CD's, kunst, chocola, koffie, restaurants. Er is vandaag de dag geen behoefte meer aan iets. Tegenwoordig maakt het product reclame voor zichzelf. Zoals we daar hebben bakfiets.nl, Starbucks in een eerdere fase, Apple (de iPhone!), Naxos, maar ook de talloze youtube ontdekkinkjes in de popmuziek. Naxos was revolutionair, de markt leek verzadigd met 'yet' de zoveelste opname van een Beethoven cyclus, Mozart, Bach... Naxos kwam met een nieuw concept: goede opnames van dezelfde stukken voor een fractie van de prijs. Het Kruidvat nam dit concept over en verbeterde het: het NL'se Brilliant Classics ligt overal, tot in Thailand. Hét nieuwe kunstproduct wat Fontys studenten gaan wegzetten is niet te voorspellen. Google heeft het door: die laten hun werknemers op gezette tijden en ruim bemeten (!) in de werktijd van hun baas nieuwe producten ontwikkelen zonder dat ze zich daarvoor hoeven te verantwoorden. Alle revolutionaire Google producten komen uit dit laboratorium. Daar zat geen marketing strategie onder, behalve hun mensen de vrijheid geven hun creativiteit te ontwikkelen, op kosten van de zaak!
Het Google model voor het Fontys conservatorium, dat zou wat zijn!
Je zei dat uit onderzoek is gebleken dat afgestudeerde studenten behoefte hadden aan marktkennis. Misschien hebben ze vooral behoefte aan de informatie dat muziek kunst is, en alle muzikanten artiesten zijn. De term conservatorium is natuurlijk (excusez le mot) verneukeratief! Muziek is grenzeloos. Daarom ben ik het ook niet eens met de gedachte dat 'reproducerende' klassieke musici niet zouden creëren. Het is alleen een kwestie van waar je de grens legt. Is het naspelen van John Coltrane creëren? Zelf een Bach fuga schrijven? Op het podium moet alles zijn alsof je het op dat moment zelf verzint. het stuk waar je zo lang op hebt gestudeerd, de licks die je zo lang geprobeerd hebt in je vingers te krijgen moeten er als vanzelf uitkomen. Dat ís creëren. Het is een zienswijze, een gevoel.
Trouwens, wat is de meest duidelijke kennis over podia die je moet weten? Dat ze overstelpt worden met aanbod, en het meeste nog goed en interessant isnook. Als je écht bij die markt wil aansluiten moeten we tegen de leerlingen zeggen dat het zinloos is om jouw programma daar bij te leggen. Maar dat is het natuurlijk niet. En waarom niet? Als ik dat toch eens wist. Misschien moet ik zelf die de stroming 'podia' ook maar gaan volgen.
Over vormelijkheid: Het probleem is dat dé klassieke muzikant een duidelijk beeld oproept bij mensen: een succesvol solist, die 120 keer per jaar speelt (wie wíl dat?!) en veel platen maakt op Sony, of DG... De boodschap is eigenlijk heel helder. De muzikant van de toekomst hoeft dat niet na te doen. Dat hoefde sowieso al niet. We zijn artiesten, we mogen doen wat we willen. Het zou jammer zijn als, wat ik noem, 'nieuwe vormelijkheid' het gaat overnemen van de oude.
Ik zou bovendien niet willen dat onze studenten straks vastzitten aan een stroming omdat ze daar nu eenmaal voor gekozen hebben.
Overigens is het Fontys een goed conservatorium. Laat daar geen misverstand over bestaan. er zit muziek in de lucht, creativiteit! De zaken waar wij het over hadden zijn daar in de eerste instantie en tot op zekere hoogte ondergeschikt aan.
Hartelijke groet,
Ties
maandag 21 juni 2010
dinsdag 15 juni 2010
Etnische Registratie?!?!?!
Uit programma PVV 2010, een selectie:
• 900 miljoen extra voor politie
• Politieagenten weg achter het bureau en de straat op
• Agenten moeten minstens 80 procent van hun werktijd zichtbaar op straat zijn
• Geen versnippering, maar één nationale politie
• Einde bonnenquota bij de politie
• Ministerie van Veiligheid
• Invoeren van hoge minimumstraffen en hogere maximumstraffen
• Preventief fouilleren in het hele land
• Etnische registratie van iedereen. Inclusief vermelding ‘Antilliaan’
• Geen alcohol achter het stuur
• Na drie zware geweldsmisdrijven levenslang; three strikes you’re out
• Geen taakstraffen
• Geen TBS
• Geen vervroegde invrijheidstelling bij goed gedrag
• Bezuinigen op de reclassering
• Afschaffen verjaring van gewelds- en zedenmisdrijven
• Heropvoedingskampen
• Versobering gevangenissen
• Geen coffeeshops in een straal van 1 kilometer rond scholen
• Kraken verbieden
• Niet-Nederlanders die een misdrijf plegen direct uit Nederland verwijderen
• Nederlandse nationaliteit van criminelen met een dubbele nationaliteit intrekken
• Criminele Antillianen sturen we terug
• Verlagen strafrechtelijke meerderjarigheidsgrens van 18 naar 16 jaar
• Omkering bewijslast bij noodweer in eigen woning/bedrijf
• Falende leden van zittende en staande magistratuur weg
maandag 14 juni 2010
Waarom droeg Hans Abbing juist bij aan de door hemzelf veronderstelde ...
Waarom droeg Hans Abbing juist bij aan de door hemzelf veronderstelde ondergang van de klassieke muziek?
Vorig jaar bracht Hans Abbing een boekje uit "Van Hoge naar Nieuwe Kunst" over de teloorgang van de klassieke muziek. Hij voorspelde dat, tenzij de klassieke muziek zichzelf grondig gaat vernieuwen, zij ten dode is opgeschreven. Certo organiseerde een openbare discussie met Hans Abbing, Johan Dorrestein en ondergetekende in Felix Merites. Abbing had in veel opzichten een punt. De concertzaal biedt bijvoorbeeld niet echt een warm welkom aan mijn generatie en jonger. De sfeer is er vaak formeel en stijf. Maar over welke klassieke muziek had Hans Abbing het eigenlijk? Ik kwam hem een week na het debat tegen in de Coffee Company en vroeg hem of hij nu eigenlijk echt meende wat hij allemaal schreef. Het leek me allemaal zo provocerend en aandachtvragerig. Hij vertelde me dat hij bepaalde punten wel had aangedikt om zo de discussie op gang te brengen. Ik vroeg hem daarna nogmaals wat ik ook al ter sprake had geprobeerd brengen op de Certo avond: waarom verstond hij onder klassieke muziek de grote orkesten en het symfonisch repertoire? Dorrestein aarzelde niet om het Nederlands Blazers Ensemble in het voetlicht te zetten en ik had het natuurlijk over mijn eigen praktijk met o.a. het Amstel Quartet. Hans Abbing bleek nooit bij een concert van een van beiden geweest te zijn. Zijn mening was louter gebaseerd op onderzoek naar het reilen en zeilen van een cultuur waar het laat 19de eeuwse orkest het middelpunt van is. Ik vroeg hem later waarom hij zo de nadruk op de orkestcultuur had gelegd en er van uit was gegaan dat dit klassieke muziek ís. Het antwoord was bij nader inzien verbijsterend. Hij wilde aandacht in de media voor zijn boek en aangezien de orkestcultuur het meest in de belangstelling staat moest het daarover gaan. Alle door Abbing voorgestelde verbeteringspunten voor de 'klassieke muziek' gingen over orkesten! Door hiervan uit te gaan bevestigde hij maar weer eens dat dit is waar het kennelijk om gaat. Dat kamermuziek er eigenlijk niet bij hoort. Dat er ensembles zijn die al zijn bruikbare (!) suggesties allang hebben opgenomen in hun concertpraktijk: Het Nederlands Blazers Ensemble, Matangi Kwartet, Amstel Quartet, P!tch, Merlijn Twaalfhoven, Radio Kootwijk, Yellow Lounge (NB een initiatief van Deutsche Grammaphon!), Poisson Rouge, Calefax (o.a. PAN)…. Te veel om op te noemen. Abbing draagt in feite bij aan de door hem voorziene ondergang van de klassieke muziek.
Abbing had zijn energie beter kunnen steken in een boek over de klassieke sub-(nog wel!)cultuur van de kamermuziek, over muzikanten die grenzen opzoeken; een constructief boek over de toekomst van de klassieke muziek. In plaats daarvan bevestigde Abbing niet alleen zijn eigen kortzichtigheid, maar ook die van de internationale media. We zijn al veel te lang blijven hangen in de 19de eeuwse cultuur. De muziek van Chopin is tijdloos, maar de context hoeft toch niet zo stijf?
Plaats Chopin, Bach, Liszt, Mozart in de cultuur van vandaag en je zult zien dat het werkt. En er kan veel meer: Berio, Xenakis, Riley: er lopen fantastische kamermusici en solisten rond die aan iedereen (!) kunnen overdragen waarom de muziek die ze spelen zo geweldig is. Musici die je persoonlijk kan leren kennen in plaats van het anoniemere symfonieorkest.
Meneer Abbing: er hoeft niet bezuinigd te worden op orkesten door solisten met een karaokeband te laten samenspelen: in een strijkkwartet zitten maar 4 mensen. Musici die met hart en ziel de muziek spelen waar ze van houden, musici die zelf ook beter spelen als het er allemaal wat minder formeel aan toegaat.
Vorig jaar bracht Hans Abbing een boekje uit "Van Hoge naar Nieuwe Kunst" over de teloorgang van de klassieke muziek. Hij voorspelde dat, tenzij de klassieke muziek zichzelf grondig gaat vernieuwen, zij ten dode is opgeschreven. Certo organiseerde een openbare discussie met Hans Abbing, Johan Dorrestein en ondergetekende in Felix Merites. Abbing had in veel opzichten een punt. De concertzaal biedt bijvoorbeeld niet echt een warm welkom aan mijn generatie en jonger. De sfeer is er vaak formeel en stijf. Maar over welke klassieke muziek had Hans Abbing het eigenlijk? Ik kwam hem een week na het debat tegen in de Coffee Company en vroeg hem of hij nu eigenlijk echt meende wat hij allemaal schreef. Het leek me allemaal zo provocerend en aandachtvragerig. Hij vertelde me dat hij bepaalde punten wel had aangedikt om zo de discussie op gang te brengen. Ik vroeg hem daarna nogmaals wat ik ook al ter sprake had geprobeerd brengen op de Certo avond: waarom verstond hij onder klassieke muziek de grote orkesten en het symfonisch repertoire? Dorrestein aarzelde niet om het Nederlands Blazers Ensemble in het voetlicht te zetten en ik had het natuurlijk over mijn eigen praktijk met o.a. het Amstel Quartet. Hans Abbing bleek nooit bij een concert van een van beiden geweest te zijn. Zijn mening was louter gebaseerd op onderzoek naar het reilen en zeilen van een cultuur waar het laat 19de eeuwse orkest het middelpunt van is. Ik vroeg hem later waarom hij zo de nadruk op de orkestcultuur had gelegd en er van uit was gegaan dat dit klassieke muziek ís. Het antwoord was bij nader inzien verbijsterend. Hij wilde aandacht in de media voor zijn boek en aangezien de orkestcultuur het meest in de belangstelling staat moest het daarover gaan. Alle door Abbing voorgestelde verbeteringspunten voor de 'klassieke muziek' gingen over orkesten! Door hiervan uit te gaan bevestigde hij maar weer eens dat dit is waar het kennelijk om gaat. Dat kamermuziek er eigenlijk niet bij hoort. Dat er ensembles zijn die al zijn bruikbare (!) suggesties allang hebben opgenomen in hun concertpraktijk: Het Nederlands Blazers Ensemble, Matangi Kwartet, Amstel Quartet, P!tch, Merlijn Twaalfhoven, Radio Kootwijk, Yellow Lounge (NB een initiatief van Deutsche Grammaphon!), Poisson Rouge, Calefax (o.a. PAN)…. Te veel om op te noemen. Abbing draagt in feite bij aan de door hem voorziene ondergang van de klassieke muziek.
Abbing had zijn energie beter kunnen steken in een boek over de klassieke sub-(nog wel!)cultuur van de kamermuziek, over muzikanten die grenzen opzoeken; een constructief boek over de toekomst van de klassieke muziek. In plaats daarvan bevestigde Abbing niet alleen zijn eigen kortzichtigheid, maar ook die van de internationale media. We zijn al veel te lang blijven hangen in de 19de eeuwse cultuur. De muziek van Chopin is tijdloos, maar de context hoeft toch niet zo stijf?
Plaats Chopin, Bach, Liszt, Mozart in de cultuur van vandaag en je zult zien dat het werkt. En er kan veel meer: Berio, Xenakis, Riley: er lopen fantastische kamermusici en solisten rond die aan iedereen (!) kunnen overdragen waarom de muziek die ze spelen zo geweldig is. Musici die je persoonlijk kan leren kennen in plaats van het anoniemere symfonieorkest.
Meneer Abbing: er hoeft niet bezuinigd te worden op orkesten door solisten met een karaokeband te laten samenspelen: in een strijkkwartet zitten maar 4 mensen. Musici die met hart en ziel de muziek spelen waar ze van houden, musici die zelf ook beter spelen als het er allemaal wat minder formeel aan toegaat.
woensdag 9 juni 2010
February 2010 in the Muziekgebouw in Amsterdam, the world premier of Ian Wilson's 'Sarée in Kassel', written by request of Ties Mellema for Mellema and the Insomnio Ensemble.
Ian Wilson - Sarée in Kassel.This piece was written on Ties Mellema's request for Ties Mellema and the Insomnio Ensemble, conducted by Ulrich Pöhl. This is the first performance at the Muziekgebouw in Amsterdam, the Netherlands.
Video 1donderdag 3 juni 2010
donderdag 27 mei 2010
Een lekenvisie van een muzikant op de verkiezingscampagne 2010 Voor mi...
Een lekenvisie van een muzikant op de verkiezingscampagne 2010
Voor mij is het zo klaar als een klontje: de hypotheekrenteaftrek moet eruit. En politici die de aftrek willen behouden zijn alleen bezig met zieltjes winnen.
Althans, dat is mijn intuïtieve indruk. Er zal vast een hele hoop te zeggen zijn vóór de aftrek. Zelfs in deze tijden van bezuinigingen. Ik heb de argumenten vóór ook waarschijnlijk ook wel gehoord of gelezen, maar toch is dit de eerste gedachte die bij me opkomt: de HRA komt voornamelijk ten goede aan een groot gedeelte van het electoraat dat een hypotheek aan het afbetalen is, of van plan is een huis te kopen. En dat zijn stemmen. Hoe meer stemmen je hebt, hoe meer macht je uiteindelijk krijgt. Hoe ver kan je gaan? Bush poneerde in zijn campagnefilmpjes klinkklare leugens over Kerry om maar stemmen te winnen.
(Tijdens het maken van dit stukje belde ik met iemand die uit linkse overwegingen vóór de HRA tot een bepaald bedrag is: het is een middel tot nivellering. Dat klinkt dan ook weer goed.)
Nog iets wat ik wel begrijp, maar niet aanvoel. Waarom zou je stemmen voor je eigen situatie? Ik heb wat vrienden die voor defensie werken en daarom VVD gaan stemmen, terwijl ze zich niet eens zo kunnen vinden in het VVD programma als geheel. Wederom, ik snap het wel, maar het voelt vreemd.
Moet ik, als artiest, dan stemmen op GL of zelfs de SP die niet bezuinigen maar juist investeren in cultuur?
Vandaag een mooi artikel in NRC-next over het verschil tussen rechts en links in de context van de huidige campagne. Links gaat uit van de Platonische filosofie, het geloof in een échte waarheid die ontdekt kan worden en 'uiteindelijk doorslaggevend zal zijn voor kiezers'; en rechts van 'de werkelijkheid zoals hij schijnt te zijn', er is geen 'objectieve' realiteit, alleen het perspectief van de mens op de wereld. Rechts geeft de werkelijkheid vorm door retoriek. Rutte en Wilders doen dat heel goed. Cohen daarentegen wil niet mee doen aan deze 'spelletjes'. De werkelijkheid is zoals die is en de vraag is hoe we er mee omgaan en hoe ze die door de kiezers laten ontdekken.
In dit licht: Die debatten, wat zijn dat eigenlijk voor rare dingen? Ik vind, net als de meesten, Rutte erg sterk, Wilders ook wel eigenlijk. Maar ik zou nooit op ze stemmen. Ik deed aan debating in de VS. Het was een sport, en je moest beide kanten van een stelling kunnen verdedigen. Zo'n debat zegt toch vrij weinig over wie het beste het land gaat besturen? Ik ben niet zo geïnteresseerd in wedstrijdjes ver plassen (mooi moment voor Roemer) maar in hoe ik mijn stem, hoe marginaal ook, kan gebruiken om Nederland, Europa en de wereld goed te laten lopen.
En dan ook weer, aan de andere kant, een politicus moet wel kunnen discussiëren over zijn beleid, zeker in een coalitie. Maar zou dat net zo gaan als op tv?
Ik stem links, en waarschijnlijk Groen Links. Afgezien van GL's visie op alternatieve geneeswijzen kan ik me het meest vinden in deze partij. Ik heb ook over Cohen nagedacht. Maar ik wil toch niet op een persoon stemmen. Mijn enige overweging op de PvdA te stemmen zou zijn mee te helpen links groter te maken. Ik wil me nog verdiepen in het programma van D66. Alhoewel ik niet van de partij houd, heb ik goede verhalen gehoord over hun plannen voor de komende jaren.
Ik vind het leuk me te verdiepen in partijen, debatten te volgen en uiteindelijk mijn stem naar de, voor mij, juiste partij te laten gaan. Maar ik ben het wel eens met de steeds gehoorde wens coalities te smeden vóór de verkiezingen. Als ik Groen Links stem en en ze mochten eens mee gaan regeren, dan wordt hun visie eindeloos verdund tot een soort homeopathisch geneesmiddel: het is vooral leuk om te weten dat ze meedoen, maar echt zin heeft het niet. Of ben ik dan te pessimistisch? Ik denk het niet. We stemmen op de visie van 1 partij, maar wat er uit een coalitie komt? Geen idee! Het kan alle kanten opgaan...
Ik zou het liefst stemmen op iemand die ik volledig vertrouw en die alle beslissingen voor me neemt. Maar dat kan vast niet, toch?
Voor mij is het zo klaar als een klontje: de hypotheekrenteaftrek moet eruit. En politici die de aftrek willen behouden zijn alleen bezig met zieltjes winnen.
Althans, dat is mijn intuïtieve indruk. Er zal vast een hele hoop te zeggen zijn vóór de aftrek. Zelfs in deze tijden van bezuinigingen. Ik heb de argumenten vóór ook waarschijnlijk ook wel gehoord of gelezen, maar toch is dit de eerste gedachte die bij me opkomt: de HRA komt voornamelijk ten goede aan een groot gedeelte van het electoraat dat een hypotheek aan het afbetalen is, of van plan is een huis te kopen. En dat zijn stemmen. Hoe meer stemmen je hebt, hoe meer macht je uiteindelijk krijgt. Hoe ver kan je gaan? Bush poneerde in zijn campagnefilmpjes klinkklare leugens over Kerry om maar stemmen te winnen.
(Tijdens het maken van dit stukje belde ik met iemand die uit linkse overwegingen vóór de HRA tot een bepaald bedrag is: het is een middel tot nivellering. Dat klinkt dan ook weer goed.)
Nog iets wat ik wel begrijp, maar niet aanvoel. Waarom zou je stemmen voor je eigen situatie? Ik heb wat vrienden die voor defensie werken en daarom VVD gaan stemmen, terwijl ze zich niet eens zo kunnen vinden in het VVD programma als geheel. Wederom, ik snap het wel, maar het voelt vreemd.
Moet ik, als artiest, dan stemmen op GL of zelfs de SP die niet bezuinigen maar juist investeren in cultuur?
Vandaag een mooi artikel in NRC-next over het verschil tussen rechts en links in de context van de huidige campagne. Links gaat uit van de Platonische filosofie, het geloof in een échte waarheid die ontdekt kan worden en 'uiteindelijk doorslaggevend zal zijn voor kiezers'; en rechts van 'de werkelijkheid zoals hij schijnt te zijn', er is geen 'objectieve' realiteit, alleen het perspectief van de mens op de wereld. Rechts geeft de werkelijkheid vorm door retoriek. Rutte en Wilders doen dat heel goed. Cohen daarentegen wil niet mee doen aan deze 'spelletjes'. De werkelijkheid is zoals die is en de vraag is hoe we er mee omgaan en hoe ze die door de kiezers laten ontdekken.
In dit licht: Die debatten, wat zijn dat eigenlijk voor rare dingen? Ik vind, net als de meesten, Rutte erg sterk, Wilders ook wel eigenlijk. Maar ik zou nooit op ze stemmen. Ik deed aan debating in de VS. Het was een sport, en je moest beide kanten van een stelling kunnen verdedigen. Zo'n debat zegt toch vrij weinig over wie het beste het land gaat besturen? Ik ben niet zo geïnteresseerd in wedstrijdjes ver plassen (mooi moment voor Roemer) maar in hoe ik mijn stem, hoe marginaal ook, kan gebruiken om Nederland, Europa en de wereld goed te laten lopen.
En dan ook weer, aan de andere kant, een politicus moet wel kunnen discussiëren over zijn beleid, zeker in een coalitie. Maar zou dat net zo gaan als op tv?
Ik stem links, en waarschijnlijk Groen Links. Afgezien van GL's visie op alternatieve geneeswijzen kan ik me het meest vinden in deze partij. Ik heb ook over Cohen nagedacht. Maar ik wil toch niet op een persoon stemmen. Mijn enige overweging op de PvdA te stemmen zou zijn mee te helpen links groter te maken. Ik wil me nog verdiepen in het programma van D66. Alhoewel ik niet van de partij houd, heb ik goede verhalen gehoord over hun plannen voor de komende jaren.
Ik vind het leuk me te verdiepen in partijen, debatten te volgen en uiteindelijk mijn stem naar de, voor mij, juiste partij te laten gaan. Maar ik ben het wel eens met de steeds gehoorde wens coalities te smeden vóór de verkiezingen. Als ik Groen Links stem en en ze mochten eens mee gaan regeren, dan wordt hun visie eindeloos verdund tot een soort homeopathisch geneesmiddel: het is vooral leuk om te weten dat ze meedoen, maar echt zin heeft het niet. Of ben ik dan te pessimistisch? Ik denk het niet. We stemmen op de visie van 1 partij, maar wat er uit een coalitie komt? Geen idee! Het kan alle kanten opgaan...
Ik zou het liefst stemmen op iemand die ik volledig vertrouw en die alle beslissingen voor me neemt. Maar dat kan vast niet, toch?
maandag 24 mei 2010
Uit Keuzes in kaart 2011-2015 – Effecten van negen verkiezingspr...
Uit Keuzes in kaart 2011-2015 – Effecten van negen verkiezingsprogramma’s op economie en milieu (CPB Bijzondere Publicaties 85, mei 2010)
CDA
- Bij de publieke omroep worden taken geschrapt waardoor 0,1 mld € wordt bespaard.
- Het CDA bezuinigt op een groot aantal subsidies, onder meer op diverse cultuursubsidies.
Daarnaast wordt het budget voor stedelijke vernieuwing geschrapt (na eigen berekening K’92:
0,4 miljard €).
- Op het terrein van de bijstand bespaart het CDA in totaal 0,1 mld € door hogere boetes bij
fraudebestrijding en het schrappen van de wwik.
PvdA
Subsidies met bedragen kleiner dan 100.000 € worden gehalveerd (0,3 mld €);
dit betreft een breed scala aan subsidies op het terrein van onder meer welzijn, cultuur,
zorg, sport en onderwijs. Subsidies met een totaalbudget kleiner dan vijf miljoen euro worden
ook gehalveerd (0,2 mld €).
SP
De SP verhoogt de uitgaven aan cultuur met 0,2 mld euro.
VVD
- Subsidies op het gebied van cultuur worden met 0,2 mld € verminderd.
- Door één televisienet minder wordt 0,1 mld € bezuinigd op de publieke omroep in 2015
(structureel 0,2 mld €).
- Overige maatregelen op het terrein van sociale zekerheid betreffen het afschaffen van de wwik,
de herinvoering van de sollicitatieplicht voor moeders in de bijstand en het afschaffen van de
langdurigheidstoeslag in de bijstand. Dit levert in totaal 0,1 mld € op.
PVV
- De PVV bezuinigt 0,4 mld € op cultuur (artikel 14 van OCW); het betreft onder meer
ombuigingen op cultuurfondsen en cultuursubsidies.
- De PVV reduceert het aantal publieke zenders tot één reclame vrije zender (0,2 mld €).
GroenLinks
- GroenLinks verhoogt de uitgaven voor kunst en cultuurbeleid en de publieke omroep met 0,1
mld €.
SGP
- Het verlaagde btw-tarief voor kermissen, attractieparken en sportwedstrijden en circussen,
bioscopen, theaters en concerten wordt afgeschaft. Dit levert een lastenverzwaring van 0,3 mld
€ op.
- Subsidies voor cultuur worden met 0,2 mld € verminderd.
- De publieke omroep wordt beperkt tot 2 radiozenders en 1 tv-zender (0,2 mld €).
ChristenUnie
- Verder bevat de post overig de volgende maatregelen. De wwik wordt afgeschaft.
- De subsidies voor cultuur, publieke omroep en emancipatie worden verminderd (0,3 mld €).
D66
- Het aantal omroepen en de taken van de publieke omroep worden beperkt (0,1 mld €).
donderdag 20 mei 2010
Ian Wilson Eén van de meest poëtische stukken die ik ooit ...
Ian Wilson
Eén van de meest poëtische stukken die ik ooit speelde is van de Ierse componist Ian Wilson: Ondes Ombragées, een werk voor saxofoon en live recorder tape. Een vrij eenvoudig concept, de saxofoon speelt verstilde en pulserende multiphonics in de eerste helft van het stuk die worden opgenomen. In de tweede helft wordt de opname afgespeeld en speelt de saxofoon er simpele motieven overheen. 'Ondes' is een werk zonder richting; een ervaring die veel ruimte over laat voor de 'flow' van de luisteraar. En het is nog speelbaar ook! Ian weet precies hoe de saxofoon werkt. In zijn meest recente werk, 'Sarée in Kassel' geschreven voor mij en het Insomnio Ensemble, gaat hij een andere kant uit. Het stuk gaat over de Duitse controversiële artiest Gunther Sarée, alhoewel Ian zelf zegt dat dat eigenlijk niet ter zake doet. Aan Ian's muziek ligt vaak een buitenmuzikaal concept ten grondslag, zoals in zijn saxofoonkwartet 'Atlantica', waar hij ook over zegt dat de muzikale golven in de vorm van bisbiglierende zestienden niets te maken hebben met het concept: de Oceaan: toch moeilijk te accepteren.
Vorig jaar gaf Ian mij een CD van een ensemble, waar hij elektronica in speelt, dat hedendaagse muziek, popmuziek en traditionele Ierse muziek combineert. Ian is zich altijd aan het ontwikkelen. Hij schreef voor een compositie voor jazzsaxofoon en klassiek ensemble, waarin de saxofoon ook moet improviseren. Een werk dat voortborduurt op Ian's liefde voor jazzmuziek.
Eén van de hoogtepunten uit Ian's repertoire is '…So Softly' voor saxofoonkwartet. Dit is het werk waardoor ik Ian leerde kennen samen. Wij namen dit op met het Amstel Quartet op op onze debuut CD 'straight lines' en het komt periodiek terug in ons repertoire. Een prachtig stuk, ga het horen! En 'while your at it', luister meer van deze Ier. Voor de muzikanten, speel het!
Eén van de meest poëtische stukken die ik ooit speelde is van de Ierse componist Ian Wilson: Ondes Ombragées, een werk voor saxofoon en live recorder tape. Een vrij eenvoudig concept, de saxofoon speelt verstilde en pulserende multiphonics in de eerste helft van het stuk die worden opgenomen. In de tweede helft wordt de opname afgespeeld en speelt de saxofoon er simpele motieven overheen. 'Ondes' is een werk zonder richting; een ervaring die veel ruimte over laat voor de 'flow' van de luisteraar. En het is nog speelbaar ook! Ian weet precies hoe de saxofoon werkt. In zijn meest recente werk, 'Sarée in Kassel' geschreven voor mij en het Insomnio Ensemble, gaat hij een andere kant uit. Het stuk gaat over de Duitse controversiële artiest Gunther Sarée, alhoewel Ian zelf zegt dat dat eigenlijk niet ter zake doet. Aan Ian's muziek ligt vaak een buitenmuzikaal concept ten grondslag, zoals in zijn saxofoonkwartet 'Atlantica', waar hij ook over zegt dat de muzikale golven in de vorm van bisbiglierende zestienden niets te maken hebben met het concept: de Oceaan: toch moeilijk te accepteren.
Vorig jaar gaf Ian mij een CD van een ensemble, waar hij elektronica in speelt, dat hedendaagse muziek, popmuziek en traditionele Ierse muziek combineert. Ian is zich altijd aan het ontwikkelen. Hij schreef voor een compositie voor jazzsaxofoon en klassiek ensemble, waarin de saxofoon ook moet improviseren. Een werk dat voortborduurt op Ian's liefde voor jazzmuziek.
Eén van de hoogtepunten uit Ian's repertoire is '…So Softly' voor saxofoonkwartet. Dit is het werk waardoor ik Ian leerde kennen samen. Wij namen dit op met het Amstel Quartet op op onze debuut CD 'straight lines' en het komt periodiek terug in ons repertoire. Een prachtig stuk, ga het horen! En 'while your at it', luister meer van deze Ier. Voor de muzikanten, speel het!
zondag 25 april 2010
Mijn alarmmail aan de directie van het Fontys Conservatorium: Beste al...
Mijn alarmmail aan de directie van het Fontys Conservatorium:
Beste allemaal,
Ik kreeg afgelopen vrijdag een alarmerende email waarin stond dat er een plan is om de hoofdvaklessen van 60 naar 45 minuten te laten gaan. Maino heeft dit plan vandaag aan mij bevestigd. Ik begreep dat woensdag de medezeggenschapsraad hier nog een advies over gaat uitbrengen. Ik hoop dat deze mail nog enige invloed kan uitoefenen.
Ik vind dit plan een heel slecht idee.
Een toelichting.
Allereerst mijn eigen insteek betreft mijn lesgeven aan het Fontys Conservatorium. Ik geef les vanuit de passie die ik voel voor de muziek in het algemeen. Ik wist heel goed dat toen ik ging werken voor Fontys, de hoofdvakles al behoorlijk uitgekleed was. Op dit moment krijgen mijn leerlingen officieel slechts 32 uren per jaar les, waar ik ook de audities, overgangstentamens en examens van dien in te vullen. Dat doe ik natuurlijk niet, ik werk een aantal uren gratis: Ik kan geen professionele saxofonisten op een hoog niveau opleiden met zo weinig 1 op 1 contact, as it is!! Ze hebben al veel te weinig les! Dit voorstel kleed de hoofdvakles nóg verder uit. Waar ligt de grens?
Ik heb altijd het gevoel gehad dat het een soort stilzwijgende overeenkomst was dat docenten moeten schipperen met hun tijd, een compromis waar én de directie én de docenten niet blij mee waren, maar wat nu eenmaal zo was. Door nog meer op het hoofdvak te gaan bezuinigen wordt een grens overschreden. Niet alleen praktisch gezien, maar ook drukt het een lagere waardering voor het hoofdvak uit. Ik heb heel veel over voor de kunsten, maar zoals ik al zei, dit overschrijdt een grens. Of plastischer gezegd, ik ervaar deze maatregel als een klap in mijn gezicht.
Ik woon in Amsterdam, mijn keuze om in Tilburg te blijven lesgeven en niet op een conservatorium dichter bij huis, of op mijn eigen zolder is gebaseerd op het feit dat het leeft en bruist in dit conservatorium. Thuis kan ik lesgeven voor 2,5 tot 3 keer het uurloon wat ik hier ontvang (jawel, zoveel!). Ik heb hier nooit over geklaagd, maar ik noem het omdat het mijn positie (en waarschijnlijk die van andere collega's) illustreert. Lesgeven (op een conservatorium) is een logisch vervolg op muzikant worden: innerlijke noodzaak, zonder te verwachten daar (financieel) veel voor terug te krijgen.
Dan de leerlingen en de studie zelf:
Hoofdvakles is de ruggengraat van een conservatorium. Hier gebeurt het, in dit uur moet de docent de leerling leren kennen en andersom. Elke week weer moeten soms duizendmaal dezelfde dingen worden herhaald. Hier kan niet op worden bezuinigd! Dit is waar het om draait, het hart, de passie worden hier overgedragen.
En het werven van leerlingen:
Hoe kan ik concurreren met de grotere conservatoria, in de Randstad, maar ook internationaal op deze manier? Dit krijg ik niet uitgelegd. Als ik masters studenten wil binnenhalen, wordt dat nagenoeg onmogelijk; ook vanwege het feit dat Tilburg een regionaal conservatorium is, daar is niet zo veel aan te doen, maar vooral omdat er geen groepsles mogelijk is, weinig corepetitie-uren, en nu ook nog hoofdvaklessen van 45 minuten?!
Het argument dat de contacttijd door wat bureaucratische verschuivingen (extra ensemble lessen) alleen maar meer wordt is niets waard. Dit is een principiële beslissing die mij in het hart raakt. Hoofdvakles wordt definitief minder waard gemaakt.
Bovendien, ik dacht dat het om bezuinigingen ging? Meer lestijd is toch duurder dan minder uren? Hoe zit dat? Is er in deze tijd van bezuinigingen extra geld beschikbaar....?
Mijn eerste reactie na vrijdag was: als dit doorgaat ben ik weg. Ik weet niet wat ik ga doen als dit doorgaat, als ik heel eerlijk ben. Welke ambities heeft dit conservatorium? Hoe graag wil dit conservatorium op een hoog niveau studenten opleiden en passie voor de muziek bij brengen? Hoe graag wil Fontys dat ík dit doe? Ik ben bereid veel concessies te doen, en heb er behoorlijk veel gedaan, maar er is een grens!
Ik ga er van uit dat jullie dit voorstel naar de vuilnisbak verwijzen.
Met vri
Beste allemaal,
Ik kreeg afgelopen vrijdag een alarmerende email waarin stond dat er een plan is om de hoofdvaklessen van 60 naar 45 minuten te laten gaan. Maino heeft dit plan vandaag aan mij bevestigd. Ik begreep dat woensdag de medezeggenschapsraad hier nog een advies over gaat uitbrengen. Ik hoop dat deze mail nog enige invloed kan uitoefenen.
Ik vind dit plan een heel slecht idee.
Een toelichting.
Allereerst mijn eigen insteek betreft mijn lesgeven aan het Fontys Conservatorium. Ik geef les vanuit de passie die ik voel voor de muziek in het algemeen. Ik wist heel goed dat toen ik ging werken voor Fontys, de hoofdvakles al behoorlijk uitgekleed was. Op dit moment krijgen mijn leerlingen officieel slechts 32 uren per jaar les, waar ik ook de audities, overgangstentamens en examens van dien in te vullen. Dat doe ik natuurlijk niet, ik werk een aantal uren gratis: Ik kan geen professionele saxofonisten op een hoog niveau opleiden met zo weinig 1 op 1 contact, as it is!! Ze hebben al veel te weinig les! Dit voorstel kleed de hoofdvakles nóg verder uit. Waar ligt de grens?
Ik heb altijd het gevoel gehad dat het een soort stilzwijgende overeenkomst was dat docenten moeten schipperen met hun tijd, een compromis waar én de directie én de docenten niet blij mee waren, maar wat nu eenmaal zo was. Door nog meer op het hoofdvak te gaan bezuinigen wordt een grens overschreden. Niet alleen praktisch gezien, maar ook drukt het een lagere waardering voor het hoofdvak uit. Ik heb heel veel over voor de kunsten, maar zoals ik al zei, dit overschrijdt een grens. Of plastischer gezegd, ik ervaar deze maatregel als een klap in mijn gezicht.
Ik woon in Amsterdam, mijn keuze om in Tilburg te blijven lesgeven en niet op een conservatorium dichter bij huis, of op mijn eigen zolder is gebaseerd op het feit dat het leeft en bruist in dit conservatorium. Thuis kan ik lesgeven voor 2,5 tot 3 keer het uurloon wat ik hier ontvang (jawel, zoveel!). Ik heb hier nooit over geklaagd, maar ik noem het omdat het mijn positie (en waarschijnlijk die van andere collega's) illustreert. Lesgeven (op een conservatorium) is een logisch vervolg op muzikant worden: innerlijke noodzaak, zonder te verwachten daar (financieel) veel voor terug te krijgen.
Dan de leerlingen en de studie zelf:
Hoofdvakles is de ruggengraat van een conservatorium. Hier gebeurt het, in dit uur moet de docent de leerling leren kennen en andersom. Elke week weer moeten soms duizendmaal dezelfde dingen worden herhaald. Hier kan niet op worden bezuinigd! Dit is waar het om draait, het hart, de passie worden hier overgedragen.
En het werven van leerlingen:
Hoe kan ik concurreren met de grotere conservatoria, in de Randstad, maar ook internationaal op deze manier? Dit krijg ik niet uitgelegd. Als ik masters studenten wil binnenhalen, wordt dat nagenoeg onmogelijk; ook vanwege het feit dat Tilburg een regionaal conservatorium is, daar is niet zo veel aan te doen, maar vooral omdat er geen groepsles mogelijk is, weinig corepetitie-uren, en nu ook nog hoofdvaklessen van 45 minuten?!
Het argument dat de contacttijd door wat bureaucratische verschuivingen (extra ensemble lessen) alleen maar meer wordt is niets waard. Dit is een principiële beslissing die mij in het hart raakt. Hoofdvakles wordt definitief minder waard gemaakt.
Bovendien, ik dacht dat het om bezuinigingen ging? Meer lestijd is toch duurder dan minder uren? Hoe zit dat? Is er in deze tijd van bezuinigingen extra geld beschikbaar....?
Mijn eerste reactie na vrijdag was: als dit doorgaat ben ik weg. Ik weet niet wat ik ga doen als dit doorgaat, als ik heel eerlijk ben. Welke ambities heeft dit conservatorium? Hoe graag wil dit conservatorium op een hoog niveau studenten opleiden en passie voor de muziek bij brengen? Hoe graag wil Fontys dat ík dit doe? Ik ben bereid veel concessies te doen, en heb er behoorlijk veel gedaan, maar er is een grens!
Ik ga er van uit dat jullie dit voorstel naar de vuilnisbak verwijzen.
Met vri
vrijdag 23 april 2010
De tournee is bijna voorbij
De tournee is bijna voorbij. Althans, als het goed is. Er hangt een aswolk boven Schiphol waardoor het hele vliegveld platligt, al enkele dagen. Hopelijk is het opgelost als wij gaan vliegen.
De tour was relatief rustig, normaliter spelen we 75% van de concerten ook nog outreach presentaties voor kinderen van verschillende leeftijden. Dat maakt de reis veel zwaarder, maar ook leuker. In Amerika is het vaak zo geregeld dat we 's ochtends enkele outreach concerten spelen op bijvoorbeeld een high school en 's avonds het 'volwassen' concert. Maar we hebben nu geen enkel educatief concert gespeeld. Dat is erg jammer. We spelen graag voor jongeren. We zijn er ook wel goed in. We hebben een routine ontwikkeld die we afstemmen op de leeftijd, groepsgrootte en het type groep (bijvoorbeeld muziekstudenten). We speelden een keer een paar outreach concerten in LA waarbij we werden ontvangen en geïnstrueerd door iemand die zich hierin had 'gespecialiseerd'. Zijn visie was dat vroege pubers een korte attention span hebben en hij zei ons dat we veel moesten zappen: korte fragmenten uit stukken spelen, hard, duidelijk en to the point praten en er van uitgaan dat het publiek klassieke muziek eigenlijk saai vindt (nou ja, dat laatste was onze interpretatie). Kortom, hier gingen we niet mee akkoord. Onze eigen routine werkt eigenlijk altijd wel en gaat er meer van uit dat als we eerlijk zijn tegen het publiek, het in principe aankomt. We spelen geen werken van 20 minuten, maar ook niet alles duurt 2 minuten! We presenteren de muziek die wij zelf zo mooi vinden aan de kids en leggen uit wat we er zo mooi aan vinden en spelen het dan voor ze. We verzinnen er niets bij. We spreken van te voren af wat we sowieso kwijt willen en wie welke praatje doet. De rest is geïmproviseerd, elke keer anders en ook zeker afgestemd op de vibe van het moment. We komen lopend de zaal in en brengen serenades aan enkele individuen. Dat brengt ze gelijk bij de les: we spelen speciaal voor hen, het is geen ingestudeerde gladde show. Uiteindelijk op het podium spelen we een aantal stukken (in hun geheel!), zoals een fuga van Mozart, een koraalvoorspel van Bach, minimalstukken van Nyman en Glass, etcetera. We sluiten af met een Q&A en spelen nog wat. Eenvoudig en leuk voor iedereen. Bij voorkeur mingelen we nog even met ze na de presentatie. Dan komen de leukste vragen en opmerkingen.
Ooit zouden we gaan samenwerken met de Kamervraag (het huidige MCN) om dit soort dingen te organiseren in Amsterdamse scholen. Het kwam er op neer dat we het meeste zelf moesten doen. En daar hebben we eigenlijk geen tijd voor. In Amerika organiseert de presenter de outreach presentaties, die vaak verbonden zijn aan subsidies om het geheel te financieren. Dat bestaat in Nederland niet. Het advies van de Kamervraag in de jaren '90, toen ze net waren opgericht, was om dit allemaal zelf op te zetten, net zoals het Nederlands Blazers Ensemble deed. Het NBE had daar mensen voor, maar een kleine beginnende groep als wij had het gewoon te druk met het instuderen van de muziek, en eigenlijk nog steeds. We zouden erg graag outreach doen in Nederland. We willen onze passie voor de fantastische muziek die we spelen dolgraag overbrengen op mensen die normaliter niet in de concertzaal komen. En ik denk dat we dat ook kunnen. Maar we hebben simpelweg de tijd niet om de productie te doen. Wellicht dat de Kamervraag/MCN Nederlandse presenters kan stimuleren om dit op te zetten, in overleg met de fondsen voor eventueel extra geld voor de serie? Wij zorgen voor de inhoud!
De tour was relatief rustig, normaliter spelen we 75% van de concerten ook nog outreach presentaties voor kinderen van verschillende leeftijden. Dat maakt de reis veel zwaarder, maar ook leuker. In Amerika is het vaak zo geregeld dat we 's ochtends enkele outreach concerten spelen op bijvoorbeeld een high school en 's avonds het 'volwassen' concert. Maar we hebben nu geen enkel educatief concert gespeeld. Dat is erg jammer. We spelen graag voor jongeren. We zijn er ook wel goed in. We hebben een routine ontwikkeld die we afstemmen op de leeftijd, groepsgrootte en het type groep (bijvoorbeeld muziekstudenten). We speelden een keer een paar outreach concerten in LA waarbij we werden ontvangen en geïnstrueerd door iemand die zich hierin had 'gespecialiseerd'. Zijn visie was dat vroege pubers een korte attention span hebben en hij zei ons dat we veel moesten zappen: korte fragmenten uit stukken spelen, hard, duidelijk en to the point praten en er van uitgaan dat het publiek klassieke muziek eigenlijk saai vindt (nou ja, dat laatste was onze interpretatie). Kortom, hier gingen we niet mee akkoord. Onze eigen routine werkt eigenlijk altijd wel en gaat er meer van uit dat als we eerlijk zijn tegen het publiek, het in principe aankomt. We spelen geen werken van 20 minuten, maar ook niet alles duurt 2 minuten! We presenteren de muziek die wij zelf zo mooi vinden aan de kids en leggen uit wat we er zo mooi aan vinden en spelen het dan voor ze. We verzinnen er niets bij. We spreken van te voren af wat we sowieso kwijt willen en wie welke praatje doet. De rest is geïmproviseerd, elke keer anders en ook zeker afgestemd op de vibe van het moment. We komen lopend de zaal in en brengen serenades aan enkele individuen. Dat brengt ze gelijk bij de les: we spelen speciaal voor hen, het is geen ingestudeerde gladde show. Uiteindelijk op het podium spelen we een aantal stukken (in hun geheel!), zoals een fuga van Mozart, een koraalvoorspel van Bach, minimalstukken van Nyman en Glass, etcetera. We sluiten af met een Q&A en spelen nog wat. Eenvoudig en leuk voor iedereen. Bij voorkeur mingelen we nog even met ze na de presentatie. Dan komen de leukste vragen en opmerkingen.
Ooit zouden we gaan samenwerken met de Kamervraag (het huidige MCN) om dit soort dingen te organiseren in Amsterdamse scholen. Het kwam er op neer dat we het meeste zelf moesten doen. En daar hebben we eigenlijk geen tijd voor. In Amerika organiseert de presenter de outreach presentaties, die vaak verbonden zijn aan subsidies om het geheel te financieren. Dat bestaat in Nederland niet. Het advies van de Kamervraag in de jaren '90, toen ze net waren opgericht, was om dit allemaal zelf op te zetten, net zoals het Nederlands Blazers Ensemble deed. Het NBE had daar mensen voor, maar een kleine beginnende groep als wij had het gewoon te druk met het instuderen van de muziek, en eigenlijk nog steeds. We zouden erg graag outreach doen in Nederland. We willen onze passie voor de fantastische muziek die we spelen dolgraag overbrengen op mensen die normaliter niet in de concertzaal komen. En ik denk dat we dat ook kunnen. Maar we hebben simpelweg de tijd niet om de productie te doen. Wellicht dat de Kamervraag/MCN Nederlandse presenters kan stimuleren om dit op te zetten, in overleg met de fondsen voor eventueel extra geld voor de serie? Wij zorgen voor de inhoud!
Op het conservatorium ben ik doodgegooid met de boodschap dat we zakel...
Op het conservatorium ben ik doodgegooid met de boodschap dat we zakelijker moesten denken, meer aan promotie moesten doen, onszelf actief moeten aanbieden aan podia, etc. De net nieuwe Kamervraag had als meest waardevolle advies voor beginnende kamermuziekensembles: doe zoals het Nederlands Blazers Ensemble. De boodschap was duidelijk: de musicus van de toekomst moesten zich buiten het spelen van de noten actiever bezig houden met de eerder genoemde randzaken. De podia zelf willen graag persoonlijk contact met de musici en bijvoorbeeld unieke programma's voor hun serie samenstellen in samenspraak met de artiesten.
Ik ben nu 34 en kan de balans opmaken zoals ik die nu zie. Allereerst de positieve gevolgen van bovenstaande. Inderdaad, mijn generatie is erg actief, ze regelen meer zelf, ze brengen eigen beheer CD's uit, regelen concerten zelf, doen hun eigen promotie en zijn hun eigen manager. Ze hebben hun lot in eigen handen.
Maar is dit van harte? De meeste collega's die ik spreek willen erg graag iemand hebben die dit voor ze doet. We zien het als een noodzakelijk kwaad dat we het allemaal zelf moeten doen. Studeren schiet er vaak bij in of het gebeurt te gehaast. Als er iets is wat mist op een conservatorium, is het niet zozeer kennis van de zakelijk kant maar hulp met het beantwoorden van de vraag: “Hoe breng je als musicus de dag door?”. Op het conservatorium heb ik lange dagen gemaakt uren saxofoonstudie. Tussendoor deed ik wat solfège, speelde ik een beetje piano, ging naar theorielessen, maar mijn core-business was saxofoonspelen. Het is mij vrij laat duidelijk geworden dat ik, net als bij 'reguliere' studies, bij mijn afstuderen het vak had geleerd. Ik kon saxofoonspelen, ik was musicus geworden. Ik heb te lang doorgelopen (eigenlijk ook al op het conservatorium) met het idee dat ik uren moest maken, alleen om de uren te maken, niet om het te leren. Ik hoorde wel eens van mensen die 8 of 9 uren per dag oefenden. Dat wilde ik ook, maar dat haalde ik eigenlijk nooit. Zelfs toen ik van het conservatorium af was voelde ik nog de plicht om elke dag zoveel mogelijk uren te maken. Nu pas ben ik steeds meer aan het leren dat ik studeer om iets te kunnen, een stuk onder de knie te krijgen, een loopje te leren, een frasering te bedenken (wat trouwens ook heel goed zonder sax in mijn handen kan), etcetera. En natuurlijk, daar ben ik nooit klaar mee. Maar ik weet tegenwoordig beter wat nodig is en waar mijn grenzen liggen. Soms maak ik behoorlijk wat uren, en soms is het nuttiger om naar de film te gaan, of mijn website te updaten. En ik had dat eigenlijk wel wat eerder willen leren. En hier ik eigenlijk nooit iemand over. De standaarden op het conservatorium lijken algemeen te zijn. Dat doen de studenten grotendeels zichzelf en elkaar aan, maar het zou heel mooi zijn als het conservatorium een manier vindt om de studenten te helpen met de vraag hoe het musiceervak er voor hem/haar persoonlijk zou kunnen uitzien. En dan denk ik eigenlijk dat een heleboel mensen nogal wat tijd gaan overhouden voor andere dingen, zoals bijvoorbeeld het ontdekken van de zakelijke kant van ons vak. En misschien nog wel belangrijker, het zou een hele stress en schuldgevoel schelen. Zoals ik al zei, musici zijn nooit klaar met het schaven aan de noten, maar je kan dat op heel erg veel verschillende manieren doen.
Ik ben nu 34 en kan de balans opmaken zoals ik die nu zie. Allereerst de positieve gevolgen van bovenstaande. Inderdaad, mijn generatie is erg actief, ze regelen meer zelf, ze brengen eigen beheer CD's uit, regelen concerten zelf, doen hun eigen promotie en zijn hun eigen manager. Ze hebben hun lot in eigen handen.
Maar is dit van harte? De meeste collega's die ik spreek willen erg graag iemand hebben die dit voor ze doet. We zien het als een noodzakelijk kwaad dat we het allemaal zelf moeten doen. Studeren schiet er vaak bij in of het gebeurt te gehaast. Als er iets is wat mist op een conservatorium, is het niet zozeer kennis van de zakelijk kant maar hulp met het beantwoorden van de vraag: “Hoe breng je als musicus de dag door?”. Op het conservatorium heb ik lange dagen gemaakt uren saxofoonstudie. Tussendoor deed ik wat solfège, speelde ik een beetje piano, ging naar theorielessen, maar mijn core-business was saxofoonspelen. Het is mij vrij laat duidelijk geworden dat ik, net als bij 'reguliere' studies, bij mijn afstuderen het vak had geleerd. Ik kon saxofoonspelen, ik was musicus geworden. Ik heb te lang doorgelopen (eigenlijk ook al op het conservatorium) met het idee dat ik uren moest maken, alleen om de uren te maken, niet om het te leren. Ik hoorde wel eens van mensen die 8 of 9 uren per dag oefenden. Dat wilde ik ook, maar dat haalde ik eigenlijk nooit. Zelfs toen ik van het conservatorium af was voelde ik nog de plicht om elke dag zoveel mogelijk uren te maken. Nu pas ben ik steeds meer aan het leren dat ik studeer om iets te kunnen, een stuk onder de knie te krijgen, een loopje te leren, een frasering te bedenken (wat trouwens ook heel goed zonder sax in mijn handen kan), etcetera. En natuurlijk, daar ben ik nooit klaar mee. Maar ik weet tegenwoordig beter wat nodig is en waar mijn grenzen liggen. Soms maak ik behoorlijk wat uren, en soms is het nuttiger om naar de film te gaan, of mijn website te updaten. En ik had dat eigenlijk wel wat eerder willen leren. En hier ik eigenlijk nooit iemand over. De standaarden op het conservatorium lijken algemeen te zijn. Dat doen de studenten grotendeels zichzelf en elkaar aan, maar het zou heel mooi zijn als het conservatorium een manier vindt om de studenten te helpen met de vraag hoe het musiceervak er voor hem/haar persoonlijk zou kunnen uitzien. En dan denk ik eigenlijk dat een heleboel mensen nogal wat tijd gaan overhouden voor andere dingen, zoals bijvoorbeeld het ontdekken van de zakelijke kant van ons vak. En misschien nog wel belangrijker, het zou een hele stress en schuldgevoel schelen. Zoals ik al zei, musici zijn nooit klaar met het schaven aan de noten, maar je kan dat op heel erg veel verschillende manieren doen.
dinsdag 20 april 2010
Press release of Fonds voor de Podiumkunsten, Ties Mellema will receive the Netherlands Music Prize.
vrijdag 16 april 2010
dinsdag 6 april 2010
Eén week na mijn Nederlandse Muziekprijs examen Vorige week woe...
Eén week na mijn Nederlandse Muziekprijs examen
Vorige week woensdag speelde ik in het Bethanienklooster mijn Nederlandse Muziekprijs examen. Ik ben geslaagd. Dat wil zeggen dat ik op 14 november tijdens een soloconcert met het Brabants Orkest de Nederlandse Muziekprijs in ontvangst zal mogen nemen van de minister van OC&W. Een big deal dus. En dat is het ook geweest voor me de afgelopen jaren.
Zo is het gegaan. In 2002 studeerde ik af aan het Conservatorium van Amsterdam. Daarna heb ik een jaar gefreewheeld; met mijn kwartet gespeeld, concoursen gewonnen, solorecitals gegeven, etc. Tot Arno Bornkamp, mijn voormalig docent een keer naar me toe kwam op de Dag van de Kamermuziek in Vredenburg. Hij vroeg me hoe het ging, wat mijn plannen waren en vertelde me uiteindelijk dat hij een toekomst voor me voorzag die niet alleen uit kwartetspelen bestond (ik gaf toen nog geen les aan het Fontys Conservatorium). Arno raadde me aan te gaan auditeren voor het Nederlandse Muziekprijs traject. Wat ik uiteindelijk in 2005 deed. Ik speelde toen in de concertserie 'Het Debuut' met mijn goede vriend Wijnand Van Klaveren en heb al deze concerten opgenomen en de beste naar de commissie gestuurd. Die eerste ronde kwam ik door en ik mocht live auditeren in Amsterdam. Een zware auditie. Ik was al een tijdje niet meer gewend in een auditiesfeer te spelen. Het commentaar van de commissie was dat meer moest communiceren met mijn publiek. Dat klopte ook wel op dat moment; ik had een cirkeltje om me heen getrokken en besloten me niets aan te trekken van de commissie in de zaal en alleen voor mezelf en Wijnand te spelen, zoals mijn vader me vroeger aanraadde als ik nerveus voor concoursen. Deze auditie was in 2006. Over het gehele traject heb ik dus precies 4 jaar gedaan. De Nederlandse Muziekprijs is een mogelijkheid tot extra verdieping na je conservatorium Ik kreeg budget om mijn eigen studieplannen te verwezenlijken, in overleg met mijn mentor John Floore. De toenmalige voorzitter van de commissie, Huub van Dael, had bedacht mij twee mentoren toe te wijzen, de andere was Anner Bijlsma. Een meesterzet bleek, waar ik Huub nog steeds dankbaar voor ben. De lessen bij Anner hebben mijn ontwikkeling als artiest een nieuwe impuls gegeven. Loslaten van wat ik heb geleerd op het conservatorium was eigenlijk het devies. Over loslaten gesproken: De andere zeer bepalende persoon in mijn traject was Kenny Werner. Ik reisde in 2008 naar New York om een week lang een privé workshop 'Effortless Mastery' te volgen bij hem thuis. (muzikanten lezers: lees dit boek!). Deze cursus heeft mijn basisvorming als artiest eigenlijk afgemaakt, op een heleboel vlakken. Misschien dat ik daar later nog eens over blog.
Nu zit ik mijn hotelkamer in Wenatchee, Washington, op tour met mijn kwartet. Na een persoonlijk traject vanaf 2003, toen ik mijn gesprek had met Arno heb ik na bijna 7 jaar de Nederlandse Muziekprijs binnengehaald. Ik besef het nog niet zo goed, denk ik. Het leven ging gelijk door. De dag na mijn examen heb ik heerlijk doorgebracht met mijn vriendin in zoon (in de tussentijd was ik ook nog vader geworden!), en de dagen daarna heb ik overdag kwartet gespeeld, om gisteren te vertrekken voor een tour van twee weken.
De Nederlandse Muziekprijs is de hoogste prijs die een Nederlands musicus kan behalen. En dat is me gelukt. Dat is nogal wat. En nu? Het eerst maar eens goed tot me laten doordringen dat ik nu écht klaar ben met mijn opleiding. Ik blijf me ontwikkelen natuurlijk, maar studeren aan een 'instituut' is nu klaar. Ik hoop in een iets comfortabeler 'zone' te komen, dat ik me wat vrijer ga voelen, en me niet meer zo hoef te bewijzen. Alhoewel ik daar deze prijs eigenlijk niet voor nodig zou moeten hebben.
Vorige week woensdag speelde ik in het Bethanienklooster mijn Nederlandse Muziekprijs examen. Ik ben geslaagd. Dat wil zeggen dat ik op 14 november tijdens een soloconcert met het Brabants Orkest de Nederlandse Muziekprijs in ontvangst zal mogen nemen van de minister van OC&W. Een big deal dus. En dat is het ook geweest voor me de afgelopen jaren.
Zo is het gegaan. In 2002 studeerde ik af aan het Conservatorium van Amsterdam. Daarna heb ik een jaar gefreewheeld; met mijn kwartet gespeeld, concoursen gewonnen, solorecitals gegeven, etc. Tot Arno Bornkamp, mijn voormalig docent een keer naar me toe kwam op de Dag van de Kamermuziek in Vredenburg. Hij vroeg me hoe het ging, wat mijn plannen waren en vertelde me uiteindelijk dat hij een toekomst voor me voorzag die niet alleen uit kwartetspelen bestond (ik gaf toen nog geen les aan het Fontys Conservatorium). Arno raadde me aan te gaan auditeren voor het Nederlandse Muziekprijs traject. Wat ik uiteindelijk in 2005 deed. Ik speelde toen in de concertserie 'Het Debuut' met mijn goede vriend Wijnand Van Klaveren en heb al deze concerten opgenomen en de beste naar de commissie gestuurd. Die eerste ronde kwam ik door en ik mocht live auditeren in Amsterdam. Een zware auditie. Ik was al een tijdje niet meer gewend in een auditiesfeer te spelen. Het commentaar van de commissie was dat meer moest communiceren met mijn publiek. Dat klopte ook wel op dat moment; ik had een cirkeltje om me heen getrokken en besloten me niets aan te trekken van de commissie in de zaal en alleen voor mezelf en Wijnand te spelen, zoals mijn vader me vroeger aanraadde als ik nerveus voor concoursen. Deze auditie was in 2006. Over het gehele traject heb ik dus precies 4 jaar gedaan. De Nederlandse Muziekprijs is een mogelijkheid tot extra verdieping na je conservatorium Ik kreeg budget om mijn eigen studieplannen te verwezenlijken, in overleg met mijn mentor John Floore. De toenmalige voorzitter van de commissie, Huub van Dael, had bedacht mij twee mentoren toe te wijzen, de andere was Anner Bijlsma. Een meesterzet bleek, waar ik Huub nog steeds dankbaar voor ben. De lessen bij Anner hebben mijn ontwikkeling als artiest een nieuwe impuls gegeven. Loslaten van wat ik heb geleerd op het conservatorium was eigenlijk het devies. Over loslaten gesproken: De andere zeer bepalende persoon in mijn traject was Kenny Werner. Ik reisde in 2008 naar New York om een week lang een privé workshop 'Effortless Mastery' te volgen bij hem thuis. (muzikanten lezers: lees dit boek!). Deze cursus heeft mijn basisvorming als artiest eigenlijk afgemaakt, op een heleboel vlakken. Misschien dat ik daar later nog eens over blog.
Nu zit ik mijn hotelkamer in Wenatchee, Washington, op tour met mijn kwartet. Na een persoonlijk traject vanaf 2003, toen ik mijn gesprek had met Arno heb ik na bijna 7 jaar de Nederlandse Muziekprijs binnengehaald. Ik besef het nog niet zo goed, denk ik. Het leven ging gelijk door. De dag na mijn examen heb ik heerlijk doorgebracht met mijn vriendin in zoon (in de tussentijd was ik ook nog vader geworden!), en de dagen daarna heb ik overdag kwartet gespeeld, om gisteren te vertrekken voor een tour van twee weken.
De Nederlandse Muziekprijs is de hoogste prijs die een Nederlands musicus kan behalen. En dat is me gelukt. Dat is nogal wat. En nu? Het eerst maar eens goed tot me laten doordringen dat ik nu écht klaar ben met mijn opleiding. Ik blijf me ontwikkelen natuurlijk, maar studeren aan een 'instituut' is nu klaar. Ik hoop in een iets comfortabeler 'zone' te komen, dat ik me wat vrijer ga voelen, en me niet meer zo hoef te bewijzen. Alhoewel ik daar deze prijs eigenlijk niet voor nodig zou moeten hebben.
vrijdag 2 april 2010
Ties Mellema will receive the prestigious Netherlands Music Prize on November 14th 2010 in Eindhoven, Philips Hall. He will perform Medusa by Otto Ketting and Sequenza VIIb by Luciano Berio.
The Netherlands Music Prize is the highest award a Dutch musician can receive.
The Netherlands Music Prize is the highest award a Dutch musician can receive.
zondag 14 maart 2010
A short text about teaching saxophone at the Fontys Conservatory
Saxophone teaching I have been teaching saxophone to young professionals for three years now. Next year my first end exam students -the ones I have I have taught from the beginning of their studies- will play their end recital. Very exciting, for them of course, but surely also for me. I have seen these students grow and develop as a musician and as a person. But they also have witnessed the birth of a teacher. I never taught before. So I am still learning, and I expect I always will.
My first three years
From the beginning I have been trying to find my own way of explaining music and the saxophone. The basis of my current teaching is to have to student find his own solution. In stead of always telling him how I myself do it. I am convinced this way he will find a more personal way of playing his instrument. Also it is a necessity because I am still adapting my playing and my way of thinking about music. There is no one way of doing things and I still try to find different entrances to making music and playing the saxophone. I will keep experimenting. I do notice this is sometimes very hard for the students. Every once in a while I see frustration in my class room when the student realizes things are still not working even after he put so much time and effort into it. I recognize this from my own studies. I spend hours and hours each day on fixing my sound and only being happy with it once every year or so. But in the end I did find my own embouchure, my own sound, my own way of practicing. Of course my own teacher Arno Bornkamp had a lot to do with this. He let me free to experiment, also sometimes to his frustration One week I could play much better than the period before and the next week I put myself months back. This made me a stronger musician. I know what I want, and I know how to reach it. These are some aspects of my teaching so far: The technical base is very important. It is the stuff the students build their 'house' on. I try to tell my students that there are different of ways of constructing a house but that the base should be able to support the house. The base is build in a quite 'objective' way. That is, I try to provide my students with a neutral base. I want them to be free to play however they want. Of course the base can be built in several ways, and this way comes from me, but in the end the base is not visible anymore when they have build their own house on it. *Breath support. Music consists of phrases and gestures that are connected, just like in speech. To connect those we need air support from the diaphragm. There is a lot to be said about this, which I will not to do now... I try to avoid imposing a certain 'interpretation' of a piece of music onto the student. My goal is to be a coach that helps the student to find his own way of playing the piece. But I do put great value on the written text and in principle I do not like to override it. I find that a lot of students ask me what I thought of their playing. I try to avoid answering this question in the way they want me to. I always bounce the question back whenever I can. I think it is very important that the students develops his own taste and discovers what he likes and how he wants to play and most importantly, that he learns to give this the greatest value of all. In the end, the student is the one who should believe in what he is doing.
*Mechanical technique, fingers, concentration. I start every student out with 5 Klosé books. I want them to study one from every book every week and one scale in different forms (seconds, thirds, triads, minor/major parallels, later on bigger intervals and other scales (chromatic, octotonic, etc.)). The student should be able to dream these exercises after maximum one and and a half year. Every exercise is in a certain key and at about half way it has one or more traps (funny modulations, strange intervals, etc.). The point is to recognize these traps and find the focus to keep going without mistakes.
*Embouchure. I do not emphasize a certain way of playing except in the lowest base: the corners of the mouth should be centered, the diaphragm should provide enough support, the back of the tongue focuses the air and the rest is relaxed. The rest is up to the student. This basic embouchure is a great base to experiment with different sounds. I find a relaxed embouchure to be very flexible in sound, register changes and other techniques (vibrato, multiphonics, flutter tongue, etc.).
*Although I do not specifically prefer one type of vibrato in teaching, there's one that I personally prefer: the jaw vibrato. I use only this one, which I sometimes combine with a little bit of throat. The basic vibrato I teach my students is the one that goes through the middle but more below the center than above, and does not touch the ceiling and bottom of the sound. But in practice it is more interesting to experiment with this and use different amplitudes and speeds throughout a piece of music.
maandag 8 maart 2010
Concertgebouwreporter.nl posts a short article by Ties Mellema about the classical concert format.
This article was also published on http://muziek3daagse.nl/
This article was also published on http://muziek3daagse.nl/
zaterdag 6 maart 2010
donderdag 4 maart 2010
De toekomst van de klassieke muziek Ik speel op de Nederlandse en buit...
De toekomst van de klassieke muziek
Ik speel op de Nederlandse en buitenlandse concertpodia sinds eind jaren '90.Sindsdien heb ik niet echt een trend in mijn reguliere concerten kunnen bespeuren. De concertvorm lijkt over het algemeen vrij statisch te zijn. Pas het laatste jaar gonst er iets. Mensen beginnen zich zorgen te maken over de klassieke muziek in het algemeen. Er worden verschillende oplossingen genoemd. Begin jaren 2000 lag één van de antwoorden in de cross-over. De combinatie van klassieke muziek en musici met andere disciplines, hip-hop, rock, pop, dans, etc., om zo een ander publiek de concertzaal in te krijgen. Zo hoopten ze dat als mensen eenmaal van klassieke muziek hadden geproefd, ze zouden terugkomen naar de reguliere programmering. Dat bleek niet te werken. Nu ligt de 'formele' concertvorm onder vuur. Het klassieke concert zou te stijf zijn, het publiek te oud. Jonge mensen voelen zich hierdoor niet op hun gemak, en hoe goed de muziek ook is en gespeeld wordt, hierdoor komen ze niet naar klassieke concerten. En ik geef ze vaak geen ongelijk. Als ik eerlijk ben voel ik me meer op mijn gemak in zalen als het BIMHuis. Waar de sfeer informeler maar toch ook zeer respectvol is. De directeur legde me ooit uit wat zijn visie was. Dat illustreerde hij aan de hand van zoektocht naar de goede deuren voor de zaal. Deze deuren moesten geruisloos open dicht kunnen tijdens het concert, als mensen uit het publiek een drankje wilden halen en ze moesten de zaal afschermen van het cafégedruis, maar tegelijkertijd moest je ook het gevoel hebben dat er nog wel iets was daarbuiten.
Als ik heel eerlijk ben tegen me zelf, wil ik gewoon spelen. 'Gewoon' concerten geven. Ik weet niet of er een wezenlijk verschil is met een regulier concert. Misschien wel. Ik vertel wat over de stukken die ik speel, waarom vind ik ze goed, wat voor muziek is het, etc. Ik vind het een leuk een wij-gevoel te creëren in de zaal. Maar dat is ook van het moment zelf afhankelijk en ik ben natuurlijk geen acteur of cabaretier. Soms gaat dat gewoon niet.
Ik trek ook wel eens wat anders aan. Meestal spelen musici in accountantspakken of rokkostuums. Zeker het maatpak is kleding die mensen zelf al dragen doordeweeks, op kantoor. Daarom vraag ik regelmatig AZIZ iets voor me te ontwerpen. Maar wederom, soms draag ik ook een pak...
Het hangt van het moment af, van mijn eigen stemming. Soms heb ik niet zo'n zin om te praten en dan wil ik de muziek meer laten spreken. De Tracks serie in het Concertgebouw is een erg mooie opzet (www.concertgebouwtracks.nl). Dat zijn eigenlijk heel 'normale' concerten waar de musicus veel vrijheid krijgt om zijn eigen ding te doen. Ik deed zo'n concert in december (zie bijlage, Uitkrant, maart 2010). (op de site staat ook een interviewtje met ondergetekende waarin ik wat meer uitleg over mijn visie destijds).
Trouwens, wat is een 'gewoon' concert? Een concert moet toch altijd zo bijzonder mogelijk zijn, of je nu een accountantspak of een spijkerbroek aan hebt?
Misschien is voor mij persoonlijk een persoonlijk en integer concert erg belangrijk. Ik ben erg enthousiast over bepaalde muziek en ik wil die graag delen met zo veel mogelijk mensen. Misshcien is het wel zo dat musici meer de kans zouden moeten krijgen om zichzelf te zijn op het podium. Om de verscheidenheid aan persoonlijkheden te laten zien tijdens een concertserie. Daar ligt dan ook een taak voor programmeurs. Iemand die hier net mee begonnen is, is Christiaan Kuyvenhoven met zijn serie P!tch in het Betty Asfalt Complex in Amsterdam. Alhoewel de serie op veel vlakken nog in de kinderschoenen staat, is er na een paar edities al een vast en jong publiek. Christiaan combineert zijn losse en ietwat SBS6-erige presentatie met een ijzersterke inhoud. En dat maakt deze serie erg bijzonder. Ik speelde een paar dagen geleden Bach, Berio en Gubaidulina in deze serie, voor jonge mensen die er van smulden. Christiaan interviewde me tussen de stukken door, en we hadden allemaal een leuke avond. En het leuke is, dat ik persoonlijk nog eens beter ga spelen van zo'n losse sfeer. Voor aanvang van het concert haalden we als een soort rattenvangers van Hamelen het publiek op uit de foyer met een moderne improvisatie en leidden ze zo de zaal in.
Dit hoeft allemaal niet tot in de puntjes gepland te worden. De echte planning zit hem in hoe ik de noten wil spelen, dat is al genoeg werk! Als ik de kans krijg om mezelf te zijn op het podium is het halve werk misschien al wel gedaan....
Ik speel op de Nederlandse en buitenlandse concertpodia sinds eind jaren '90.Sindsdien heb ik niet echt een trend in mijn reguliere concerten kunnen bespeuren. De concertvorm lijkt over het algemeen vrij statisch te zijn. Pas het laatste jaar gonst er iets. Mensen beginnen zich zorgen te maken over de klassieke muziek in het algemeen. Er worden verschillende oplossingen genoemd. Begin jaren 2000 lag één van de antwoorden in de cross-over. De combinatie van klassieke muziek en musici met andere disciplines, hip-hop, rock, pop, dans, etc., om zo een ander publiek de concertzaal in te krijgen. Zo hoopten ze dat als mensen eenmaal van klassieke muziek hadden geproefd, ze zouden terugkomen naar de reguliere programmering. Dat bleek niet te werken. Nu ligt de 'formele' concertvorm onder vuur. Het klassieke concert zou te stijf zijn, het publiek te oud. Jonge mensen voelen zich hierdoor niet op hun gemak, en hoe goed de muziek ook is en gespeeld wordt, hierdoor komen ze niet naar klassieke concerten. En ik geef ze vaak geen ongelijk. Als ik eerlijk ben voel ik me meer op mijn gemak in zalen als het BIMHuis. Waar de sfeer informeler maar toch ook zeer respectvol is. De directeur legde me ooit uit wat zijn visie was. Dat illustreerde hij aan de hand van zoektocht naar de goede deuren voor de zaal. Deze deuren moesten geruisloos open dicht kunnen tijdens het concert, als mensen uit het publiek een drankje wilden halen en ze moesten de zaal afschermen van het cafégedruis, maar tegelijkertijd moest je ook het gevoel hebben dat er nog wel iets was daarbuiten.
Als ik heel eerlijk ben tegen me zelf, wil ik gewoon spelen. 'Gewoon' concerten geven. Ik weet niet of er een wezenlijk verschil is met een regulier concert. Misschien wel. Ik vertel wat over de stukken die ik speel, waarom vind ik ze goed, wat voor muziek is het, etc. Ik vind het een leuk een wij-gevoel te creëren in de zaal. Maar dat is ook van het moment zelf afhankelijk en ik ben natuurlijk geen acteur of cabaretier. Soms gaat dat gewoon niet.
Ik trek ook wel eens wat anders aan. Meestal spelen musici in accountantspakken of rokkostuums. Zeker het maatpak is kleding die mensen zelf al dragen doordeweeks, op kantoor. Daarom vraag ik regelmatig AZIZ iets voor me te ontwerpen. Maar wederom, soms draag ik ook een pak...
Het hangt van het moment af, van mijn eigen stemming. Soms heb ik niet zo'n zin om te praten en dan wil ik de muziek meer laten spreken. De Tracks serie in het Concertgebouw is een erg mooie opzet (www.concertgebouwtracks.nl). Dat zijn eigenlijk heel 'normale' concerten waar de musicus veel vrijheid krijgt om zijn eigen ding te doen. Ik deed zo'n concert in december (zie bijlage, Uitkrant, maart 2010). (op de site staat ook een interviewtje met ondergetekende waarin ik wat meer uitleg over mijn visie destijds).
Trouwens, wat is een 'gewoon' concert? Een concert moet toch altijd zo bijzonder mogelijk zijn, of je nu een accountantspak of een spijkerbroek aan hebt?
Misschien is voor mij persoonlijk een persoonlijk en integer concert erg belangrijk. Ik ben erg enthousiast over bepaalde muziek en ik wil die graag delen met zo veel mogelijk mensen. Misshcien is het wel zo dat musici meer de kans zouden moeten krijgen om zichzelf te zijn op het podium. Om de verscheidenheid aan persoonlijkheden te laten zien tijdens een concertserie. Daar ligt dan ook een taak voor programmeurs. Iemand die hier net mee begonnen is, is Christiaan Kuyvenhoven met zijn serie P!tch in het Betty Asfalt Complex in Amsterdam. Alhoewel de serie op veel vlakken nog in de kinderschoenen staat, is er na een paar edities al een vast en jong publiek. Christiaan combineert zijn losse en ietwat SBS6-erige presentatie met een ijzersterke inhoud. En dat maakt deze serie erg bijzonder. Ik speelde een paar dagen geleden Bach, Berio en Gubaidulina in deze serie, voor jonge mensen die er van smulden. Christiaan interviewde me tussen de stukken door, en we hadden allemaal een leuke avond. En het leuke is, dat ik persoonlijk nog eens beter ga spelen van zo'n losse sfeer. Voor aanvang van het concert haalden we als een soort rattenvangers van Hamelen het publiek op uit de foyer met een moderne improvisatie en leidden ze zo de zaal in.
Dit hoeft allemaal niet tot in de puntjes gepland te worden. De echte planning zit hem in hoe ik de noten wil spelen, dat is al genoeg werk! Als ik de kans krijg om mezelf te zijn op het podium is het halve werk misschien al wel gedaan....
zondag 14 februari 2010
Pat Metheny on Kenny G Question:Pat, could you tell us your opinion ab...
Pat Metheny on Kenny G
Question:
Pat, could you tell us your opinion about Kenny G - it appears you were quoted as being less than enthusiastic about him and his music. I would say that most of the serious music listeners in the world would not find your opinion surprising or unlikely - but you were vocal about it for the first time. You are generally supportive of other musicians it seems.
Pat's Answer:
Kenny G is not a musician I really had much of an opinion about at all until recently. There was not much about the way he played that interested me one way or the other either live or on records.
I first heard him a number of years ago playing as a sideman with Jeff Lorber when they opened a concert for my band. My impression was that he was someone who had spent a fair amount of time listening to the more pop oriented sax players of that time, like Grover Washington or David Sanborn, but was not really an advanced player, even in that style. He had major rhythmic problems and his harmonic and melodic vocabulary was extremely limited, mostly to pentatonic based and blues-lick derived patterns, and he basically exhibited only a rudimentary understanding of how to function as a professional soloist in an ensemble - Lorber was basically playing him off the bandstand in terms of actual music.
But he did show a knack for connecting to the basest impulses of the large crowd by deploying his two or three most effective licks (holding long notes and playing fast runs - never mind that there were lots of harmonic clams in them) at the key moments to elicit a powerful crowd reaction (over and over again). The other main thing I noticed was that he also, as he does to this day, played horribly out of tune - consistently sharp.
Of course, I am aware of what he has played since, the success it has had, and the controversy that has surrounded him among musicians and serious listeners. This controversy seems to be largely fueled by the fact that he sells an enormous amount of records while not being anywhere near a really great player in relation to the standards that have been set on his instrument over the past sixty or seventy years. And honestly, there is no small amount of envy involved from musicians who see one of their fellow players doing so well financially, especially when so many of them who are far superior as improvisors and musicians in general have trouble just making a living. There must be hundreds, if not thousands of sax players around the world who are simply better improvising musicians than Kenny G on his chosen instruments. It would really surprise me if even he disagreed with that statement.
Having said that, it has gotten me to thinking lately why so many jazz musicians (myself included, given the right "bait" of a question, as I will explain later) and audiences have gone so far as to say that what he is playing is not even jazz at all. Stepping back for a minute, if we examine the way he plays, especially if one can remove the actual improvising from the often mundane background environment that it is delivered in, we see that his saxophone style is in fact clearly in the tradition of the kind of playing that most reasonably objective listeners WOULD normally quantify as being jazz. It's just that as jazz or even as music in a general sense, with these standards in mind, it is simply not up to the level of playing that we historically associate with professional improvising musicians. So, lately I have been advocating that we go ahead and just include it under the word jazz - since pretty much of the rest of the world OUTSIDE of the jazz community does anyway - and let the chips fall where they may.
And after all, why he should be judged by any other standard, why he should be exempt from that that all other serious musicians on his instrument are judged by if they attempt to use their abilities in an improvisational context playing with a rhythm section as he does? He SHOULD be compared to John Coltrane or Wayne Shorter, for instance, on his abilities (or lack thereof) to play the soprano saxophone and his success (or lack thereof) at finding a way to deploy that instrument in an ensemble in order to accurately gauge his abilities and put them in the context of his instrument's legacy and potential.
As a composer of even eighth note based music, he SHOULD be compared to Herbie Hancock, Horace Silver or even Grover Washington. Suffice it to say, on all above counts, at this point in his development, he wouldn't fare well.
But, like I said at the top, this relatively benign view was all "until recently".
Not long ago, Kenny G put out a recording where he overdubbed himself on top of a 30+ year old Louis Armstrong record, the track "What a Wonderful World". With this single move, Kenny G became one of the few people on earth I can say that I really can't use at all - as a man, for his incredible arrogance to even consider such a thing, and as a musician, for presuming to share the stage with the single most important figure in our music.
This type of musical necrophilia - the technique of overdubbing on the preexisting tracks of already dead performers - was weird when Natalie Cole did it with her dad on "Unforgettable" a few years ago, but it was her dad. When Tony Bennett did it with Billie Holiday it was bizarre, but we are talking about two of the greatest singers of the 20th century who were on roughly the same level of artistic accomplishment. When Larry Coryell presumed to overdub himself on top of a Wes Montgomery track, I lost a lot of the respect that I ever had for him - and I have to seriously question the fact that I did have respect for someone who could turn out to have such unbelievably bad taste and be that disrespectful to one of my personal heroes.
But when Kenny G decided that it was appropriate for him to defile the music of the man who is probably the greatest jazz musician that has ever lived by spewing his lame-ass, jive, pseudo bluesy, out-of-tune, noodling, wimped out, fucked up playing all over one of the great Louis's tracks (even one of his lesser ones), he did something that I would not have imagined possible. He, in one move, through his unbelievably pretentious and calloused musical decision to embark on this most cynical of musical paths, shit all over the graves of all the musicians past and present who have risked their lives by going out there on the road for years and years developing their own music inspired by the standards of grace that Louis Armstrong brought to every single note he played over an amazing lifetime as a musician. By disrespecting Louis, his legacy and by default, everyone who has ever tried to do something positive with improvised music and what it can be, Kenny G has created a new low point in modern culture - something that we all should be totally embarrassed about - and afraid of. We ignore this, "let it slide", at our own peril.
His callous disregard for the larger issues of what this crass gesture implies is exacerbated by the fact that the only reason he possibly have for doing something this inherently wrong (on both human and musical terms) was for the record sales and the money it would bring.
Since that record came out - in protest, as insignificant as it may be, I encourage everyone to boycott Kenny G recordings, concerts and anything he is associated with. If asked about Kenny G, I will diss him and his music with the same passion that is in evidence in this little essay.
Normally, I feel that musicians all have a hard enough time, regardless of their level, just trying to play good and don't really benefit from public criticism, particularly from their fellow players. but, this is different.
There ARE some things that are sacred - and amongst any musician that has ever attempted to address jazz at even the most basic of levels, Louis Armstrong and his music is hallowed ground. To ignore this trespass is to agree that NOTHING any musician has attempted to do with their life in music has any intrinsic value - and I refuse to do that. (I am also amazed that there HASN'T already been an outcry against this among music critics - where ARE they on this?????!?!?!?!, magazines, etc.). Everything I said here is exactly the same as what I would say to Gorelick if I ever saw him in person. and if I ever DO see him anywhere, at any function - he WILL get a piece of my mind and (maybe a guitar wrapped around his head.)
NOTE: this post is partially in response to the comments that people have made regarding a short video interview excerpt with me that was posted on the internet taken from a tv show for young people (kind of like MTV)in poland where i was asked to address 8 to 11 year old kids on terms that they could understand about jazz. the fact that this clip was released so far out of the context that it was delivered in is a drag, but it is now done. (its unauthorized release out of context like that is symptomatic of the new electronically interconnected culture that we now live in - where pretty much anything anyone anywhere has ever said or done has the potential to become common public property at any time.) i was surprised by the polish people putting this clip up so far away from the use that it was intended -really just for the attention - with no explanation of the show it was made for - they (the polish people in general) used to be so hip and would have been unlikely candidates to do something like that before, but i guess everything is changing there like it is everywhere else.
Abonneren op:
Posts (Atom)